Na het uitslapen gisteren zijn we vandaag tijdig wakker. Mijn lichaam voelt beter dan gister en heb eigenlijk al direct weer zin om op de fiets te stappen. Co toogt ook enthousiast naar de ontbijtzaal waar we hartelijk worden ontvangen. Veel yoghurt, fruit, eieren, thee en koffie om dag 3 aan t vangen.
De route plannen we aan de ontbijttafel, we kijken waar we na 100 kilometer is oostelijke richting uitkomen. Ik zoek daar in de buurt een geschikt hotel en Co zorgt dat de route veel gravel heeft een minimale hoofdwegen. Lange leve Comoot.
De fietsen staan nog steeds buiten tussen de prullenbakken zonder noemenswaardig slot dus we kunnen de reis vervolgen. Het weer vraagt eindelijk om de zonnebrand uit de frametas te halen en met factor 50 proberen we toch onvermijdelijke wielrenners tanlines te minimaliseren.
De route leidt ons direct door een mooi bos, langs een rivier en over nog meer gravel langs de landerijen. Geen windstoppers, arm of beenstukken, korte mouwen, korte pijpen en genieten in t zonnetje. Geen enkele stress want om half tien vertrekken betekent ruim voldoende tijd om de geplande 110km af te leggen.
Na 20 kilometer volgt een bekend tikkend geluid, de andere bidonhouder op mijn voorvork zit los en rammelt. Dit constateer ik terwijl we net een dorpspleintje oprijden. De arbeid van het vastdraaien van de bidonhouder belonen we met een kop koffie die beter smaakt dan bij de laatste hotels.
De mechanische ongemakken laten zich tot op heden eenvoudig oplossen met een inbussleutel en wat kettingvet. Lichamelijk hebben we geen noemenswaardige klachten, het zitvlees is voorzien van goede zemen en we zijn blijkbaar goed genoeg getraind.
Met het werk weer verder achter ons, het vertrouwen van de goede eerste twee dagen en ontbreken van tijdsdruk maakt de reis steeds leuker. Ik merk dat het fietsen steeds meer vanzelf gaat, ik kijk minder op de fietscomputer naar tijd en afstand en we komen meer toe aan gesprekken onderweg.
Net voor een uur en na ongeveer 70 kilometer brul ik naar Co dat eten nu wel een goed idee is als hij het verder nog gezellig wil hebben. Hangry is a state of mind. Enkele minuten later zitten we op het terras van Moe’s Diner met halve liters cola en is de eerste schnitzel van de reis besteld.
Gevoed en wederom ingesmeerd vervolgen we onze rit. Voldoende gravel, bospaden en nog een culturele stop brengen ons richting het gereserveerde hotel. Met 108 kilometer op de teller grap ik naar Co dat als we er nu zijn we nog even een paar rondjes moeten om de 110 te halen en t daggemiddelde op peil te houden.
De laatste 4 kilometer blijken een cadeautje van de routemeister, een cadeautje klimles met de gravelbike. In de laagste versnelling, ploeterend zie ik Marco steeds kleiner worden. Met een noodstroopwafel en de laatste druppels uit mijn bidon haal ik uiteindelijk de top waar Marco lachend maar bemoedigend op mij wacht. Voor vandaag geen afdaling als beloning want we zijn bij ons hotel.
Het interieur van het hotel verrast ons maar de douche werkt en de bedden zijn zacht. Het eten is niet om over naar huis te schrijven dus dat laat ik dan ook. Behalve dat Marco nog een nuttig weetje deelde, een paprika bevat meer vitamine C dan een sinasappel. Met deze nieuwe opgedane kennis en twee potjes poolen gaan we tevreden naar bed.
Wees de eerste om te reageren