Gisteravond werd het druk voor het hotel, ongeveer vijftien auto’s met Nederlands kenteken arriveerden rond acht uur. Een groep MBO studenten die als stage onderweg zijn naar Gambia en daar 7 weken stage gaan lopen en hun auto’s daar doneren. Er wordt verbaasd gereageerd als ik ze in het Nederlands aanspreek en de verbazing is nog groter als ze horen hoe ik hier ben gekomen. Het werd nog een gezellige avond en ochtend tot hun vertrek.
En na 247 dagen en ruim 16.000 kilometer geef ik mij voor het eerst gewonnen. Na ruim 600 kilometer door de Sahara met wisselende maar vooral suboptimale windcondities weiger ik de ruim 200 kilometer tussen Tarfaya en Tan-Tan nog te fietsen. Volgens de voorspellingen zou dat continue tegen minimaal windkracht vier opfietsen zijn. En voor de komende twee weken verandert die voorspelling niet.
Hoewel ik in aanloop naar deze reis nooit uitsloot dat ik ergens de bus of trein zou nemen denk ik daar sinds ik Polen heb doorkruist anders over. Als dat onder eveneens suboptimale condities was gelukt dan stond niks mij in de weg om daadwerkelijk het hele rondje Europa te fietsen. En dit schrijf ik terwijl ik met 85 kilometer per uur in een bus met airco zit met mijn fiets in de bagageruimte.
En terwijl ik door het raam naar het eentonige landschap kijk, ben ik zeer tevreden over mijn keuze om de bus te pakken. Tegelijkertijd ook heel trots en tevreden over de keuze om vanaf Dakhla naar het noorden te fietsen. En dit extra avontuur voorkomt niet dat ik Europa rondfiets, want dit is Afrika.
Vanaf Tan-Tan verandert het landschap weer en ga ik weer lekker verder fietsen.
أراك غد
👍👍👍een verstandig en moedig besluit, daar zal je wel even goed over nagedacht hebben. En waarom ook niet, succes
Goed besluit, soms is ‘zwakte’ met de nadruk op tussen haakjes geschreven , gewoon je KRACHT.
👏👏