Waar ik tot nu toe nog wel eens werd gewekt door een kraaiende haan, blaffende hond of balkende ezel was het nu de kip van gisteravond die mij wekte. Het was kip of een van de andere ingrediënten van mijn avondeten die wat extra verwerking behoeften. Ik blijf nog wat langer liggen voor ik besluit toch verder te fietsen. Het matras dat harder is dan de botten van de eerder genoemde kip draagt bij aan dat besluit.
Gisteren had ik al een kraampje gezien waar msemmem werden gebakken en dit werd mijn proviand. Dit vul ik aan met cola om de maag tot rust te brengen. De omgeving blijft mooi en dat blijft ook motiverend werken. Hoewel ik iets minder ontspannen dan anders op de fiets zit, maak ik toch goede vooruitgang. En ik prijs mij gelukkig dat ik het 265 dagen zonder voedselproblemen heb gered.
Regelmatig heb ik onderweg een flashback naar verschillende hoogtepunten van mijn reis en dat vervult mij telkens weer met trots en brengt vooral een grote glimlach op mijn gezicht. Ook voel ik sinds Dakhla al dat ik aan de terugreis bezig ben en voel ik mij voldaan. En de weg naar huis is nog ruim vierduizend kilometer waar ik nog enorm van ga genieten.
أراك غدا
Mooi hoor en sterke maag inmiddels opgebouwd. Dat scheelt veel en goed te lezen dat ook deze dag weer met lekkere Msemmen voltooid is. Poehh 4000 km is nog best een aardig stukje. Positieve mind en gewoon rustig blijven draaien met de benen gaat je brengen tot t eind.
Succes voor morgen