Vrijdagochtend, eerste dag van een nieuwe maand en de eerste dag van de vakantie. De laatste korte vakantie met Marco in de Ardennen werd voortijdig afgebroken toen ik hoorde van het overlijden van Salih, de vader van mijn beste vriend en de man die ik al bijna mijn hele leven baba noemde. Dezelfde dag ben ik dan ook nog samen met Erdem naar Ankara gevlogen om Salih de volgende dag terug te geven aan de aarde.
Sindsdien is Marco begonnen aan zijn pre pensioen en inmiddels onderweg naar het zuiden met vrouw en huis op wielen en hoef ik de komende maanden niet te rekenen op mijn favoriete routeplanner. Nu moet ik dus zelf achterhalen hoe je een route plant in komoot.
Het startpunt van de routes is Greifenburg in Oostenrijk, een klein dorp in de buurt van de Weissensee. Deze bestemming is gekozen omdat vriend Erik hier dezelfde periode vertoefd om te paragliden.
Maar die vrijdag dus vertrek ik rond zeven uur ’s morgens met een goed gevulde camper richting Oostenrijk. Een nauwgezette spitsmijdende planning bevat een koffiestop in Arnhem van een uur bij familie. Hierdoor ben ik de Nederlandse spits voor en rij ik na de Duitse spits verder en ben ik voor de volgende Spits Munchen voorbij. In mijn hoofd een perfect plan en in de praktijk ook. Zonder noemenswaardige vertragingen kom ik rond half acht aan bij Fliegercamp Greifenburg.
De halve dag onderweg heb ik mij voorbereid op het inchecken en informeren naar beschikbare gerechten in het Duits. De receptie blijkt gesloten, het briefje op de deur geeft in het Engels aan dat ik een plek mag kiezen en mij later maar weer kan melden. In het restaurant wordt ik in het Nederlands verwelkomd door de dochter van een ik vertrekachtig gezin. Meer ontspannen kan de vakantie niet beginnen.
De camper is geïnstalleerd in de schemering en de volgende ochtend wordt ik uitgeslapen wakker met een prachtig uitzicht op de nog in wolken gehulde bergen. Erik komt later vandaag aan en ik ontbijt in het ochtendzonnetje en kies mijn route voor vandaag in komoot. Een rondje Weissensee met de nodige klimmeters, een oefening voor de drie daagse trip die ik later deze week gepland heb.
Rond tien uur trap ik via de pinautomaat richting de route. Pinnen is hier niet de standaard en zonder cash kan je bij menig horeca gelegenheid niet terecht. De route is zo gepland dat het vooral eerst veel klimmen is en later op de dag meer dalen. Met twee keer taart onderweg een prima invulling van de peak-end rule uit het Customer Journey Management.
Tot op heden had ik Oostenrijk eigenlijk alleen in de winter ervaren. Bergen zonder sneeuw blijken ook erg mooi te zijn en met een glimlach trap ik verder. De drie volle bidons blijken net aan voldoende te zijn om het vochtverlies te compenseren, de zon schijnt volop en het klimmen in de bergen vergt de nodige energie.
De uitzichten vanaf de top over de Weissensee zijn de inspanningen meer dan waard. De kick van het afdalen met hoge snelheden over de gravelpaden doet het afzien van het klimmen ook snel verbleken.
Na ruim 60 kilometer en 1450 hoogtemeters kom ik terug bij de camping waar ik verder mijn vocht aanvul met koude ijsthee en op het terras de kwalificatie van de F1 aanzet. Niet lang daarna duikt een bekende natte neus op en zijn Erik en hond Bloem ook aangekomen. We proosten op de vakantie en Erik verklaart mij veevuldig voor gek want er gaan ook liften omhoog dus dat berg op fietsen was niet nodig geweest volgens hem.
Opgefrist en na het afkijken van de kwalificatie sluit ik aan het welkomsdiner van de paraglideclub. Circa 50 deelnemers van diverse pluimage hebben zich aangemeld bij de firma Air Time voor een beginners, gevorderde of thermiek cursus. We doen ons tegoed aan Griekse maaltijden, geen schnitzels in dit restaurant, en kennismkingen, ervaringen en sterke verhalen gaan over tafel.
Voldaan kruip ik mijn camper in na deze eerste vakantiedag.
Wees de eerste om te reageren