De wekker gaat om half zeven en moeizaam ontwaken we, het is vast wennen voor morgen en helaas voor woensdag als de werkdag weer begint. Maar vandaag vieren we samen met de Maleisiërs dat 58 jaar geleden door het verlenen van onafhankelijkheid door de Engelsen een einde kwam aan ruim vier eeuwen bezetting. Het is bijzonder rustig op straat maar we vinden gelukkig een taxi die bestuurd wordt door de meeste vriendelijk chauffeur die we tot nu toe hebben gehad. Voor hij ons vlakbij het Merdaka plein afzet vraagt hij of hij nog een foto van ons mag maken waarna wij met de mensenmassa mee richting het plein lopen. De straat waar wij lopen blijkt tijdelijk de parkeerplaats voor de auto’s van alle hoogwaardigheidsbekleders en lijkt een showroom voor exclusieve Duitse auto’s en de meest luxe Protons. Het plein zelf is gevuld met dansers en muzikanten en aan een zijde een grote videomuur en aan de andere zijde een lang podium met de politici en ambassadeurs. We vinden een plek langs de weg die van het plein afloopt en wachten wat er te komen staat.
Dan klinkt er een explosie, ik zie de vlammen en beelden van aanslagen schieten gelijk door mijn hoofd snel daarna zwarte jeeps met zwaarbewapende mannen in het zwart. Ik kijk om mij heen voor de beste vluchtroute en tref Marlies haar blik en vrolijk zegt ze dat de parade is begonnen. It’s all part of the show.
Het daaropvolgende uur komt alles voorbij, militairen, politie, tanks, brandweer, parkeerwachters en tekenfilmhelden. Ik neem een beteuterd kijkend jongetje nog op mijn nek en iedereen kijkt zijn ogen uit. Opvallend is dat vooraan elke groep de vrouwen lopen, dat er trots gejuichd wordt voor alle defensie personeel, dat we in het publiek geen enkele gesluierde vrouw zien in tegenstelling tot de hoeveelheden burka’s in het normale straatbeeld en dat er niks herinnert aan de demonstraties geen gele shirts enkel trotse Maleisiërs. We juichen mee met de Maleisiërs en dan volgt de grote finale, de luchtmacht. Eerst komen 10 helikopters laag overvliegen, dan 10 propellervliegtuigen en dan de straaljagers, 11 stuks laag boven het plein in formatie waarna ze rollend en draaiend uit elkaar gaan om vervolgens nog twee keer over te komen. Allebei staan we vol verwondering te kijken naar dit afsluitende spektakel en zo’n parade in Nederland lijkt ons wel wat. De menigte begint zich daarna te verspreiden en wij laten ons meevoeren in de feestvreugde. Veel enthousiasme over het feit dat wij hierbij aanwezig zijn en we worden vaak aangeschoten of mensen met ons op de foto mogen. Best apart als je bedenkt dat de Nederlanders Maleisië ook ruim 100 jaar bezet hebben. We struinen verder door Little India en lopen terug naar het plein waar wij nu middenop kunnen staan en zien de hoogwaardigheidsbekleders weer in hun auto’s stappen. De temperatuur is inmiddels weer opgelopen en we besluiten na een lunch in China Town even te ontspannen in het appartement. Om toch nog even onder de locals te zijn kiezen we voor de skytrain en besluiten te blijven zitten tot we na twee eindstations een halte verder dan waar we vertrokken uit te stappen. Met de laatste uren in het vooruitzicht zoeken we nog een leuk terras. We komen uit bij het sjieke winkelcentrum met Prada, Gucci etc. en vinden een mooi terras op de zesde verdieping uitkijkend over het times square van Kuala Lumpur. Rest ons alleen nog de tassen te pakken en morgen vroeg naar het vliegveld zodat we morgenavond via Dubai weer in Amsterdam zijn. Wat hebben we genoten van het land, de mensen, het eten maar vooral van elkaar. Wat een wereldvrouw die Marlies. Bedankt voor het volgen van onze reis en op naar de volgende.
