Het voelt enigszins onwennig om aan een verslag te beginnen van een reis met Marco zonder fietskleding maar zittend op vliegtuigstoel 21a. Na het succes van de fietstrip naar Schotland kwam van afgelopen zomer regelmatig het idee voorbij om in het najaar weer samen op vakantie te gaan. Verschillende fietsopties kwamen voorbij, vertrek vanuit Nederland of met de fiets in de trein of in het vliegtuig, de Balkan of Spanje maar op een zondagochtend op de fiets kwam de optie Marokko voorbij en was er snel overeenstemming bereikt.
Na een zeer korte nacht werden we vanmorgen door Marieke op Schiphol afgezet met dan nog enkele twee retourtjes Marrakesh en een reservering voor een Dacia Duster op zak. De bagage, waar wel fietskleding in zit, is snel ingecheckt, de paspoortcontrole leverde geen vertraging op en kwart over zes zaten we aan de bekende pleurisdure Starbucks koffie. Booking werd geopend, de eerste hoteloptie is uitverkocht, uit twee andere opties lijkt het tot een patstelling te komen tot een afbeelding van het dakterras doorslaggevend blijkt en we boeken voor twee nachten een prachtig hotel in Aït Ben Haddou.
Om 10:15 lokale tijd landen we in Marrakesh en na de gebruikelijke autohuurirritaties krijgen we om half twaalf de sleutels van onze Renault Kardian. Voor we vertrekken worden de schoenen en lange broek verwisseld voor korte broeken en slippers, nu is het echt vakantie. Via een pinautomaat rijden we naar Table M, een hippe lunchtent waar we lunchen met authentieke Marokkaanse toast met avocado en gepocheerde eieren.
Als we Marrakesh in oostelijke richting verlaten, kruisen we de P2017, de weg waar ik ruim anderhalf jaar terug over fietste, fijne herinneringen. Marco heeft samen met Marieke vijf weken met de camper door Marokko gereisd en ik was met de fiets ruim vijf weken onderweg van Dakhla naar Tanger. De wegen en omgeving voelen dan ook snel vertrouwd en met elke kilometer komen we meer in de vakantiestemming.
Het is iets meer dan drie uur rijden en op de route steken we het Atlas gebergte over, stoppen op verschillende uitzichtpunten voor de foto’s. Als passenger prince verzorg ik muziek en zoek ik verschillende nuttige en minder nuttige wetenswaardigheden op over de omgeving.
Om zes uur parkeren we de auto en zijn we blij met onze backpacks als we nog een paar honderd meter door de smalle straatjes van Aït Ben Haddou naar ons hotel lopen. We nemen het uitzicht vanaf het dakterras in ons op en gaan daarna naar een uitzichtpunt voor de zonsondergang en na kipspiesen met rijst en groente sluiten we tevreden de dag af.
