Ook zonder wekker waren we bijtijds wakker maar vanwege een bewolkte ochtend konden we rustig blijven liggen want de zonsopkomst was t opstaan niet waard. Voor we naar het ontbijt liepen hebben we vast onze spullen gepakt want we willen op tijd in M’Hamid zijn en dat is 350 kilometer naar het zuidoosten.
We checken uit en lopen door de kashba terug richting de auto waar we onze tassen achterlaten en nog even een espresso drinken. Ik stap vervolgens weer in als passenger prince en de eerste bestemming is ongeveer halverwege bij de Cais kashba, ik hoor je denken; nog een kashba? Ja nog een kashba, we kunnen er nog geen genoeg van krijgen.
Onderweg nog een paar politie controles waar we zonder dubieuze boetes te betalen elke keer worden doorgelaten. De kashba is groot of was groot maar heeft betere tijden gekend, de ingestorte muren geven een mooie inkijk in de bouwtechniek. Met leem, stenen, balken en riet worden muren en verdiepingen gevormd, die mits goed onderhouden lang mee kunnen blijven staan.
Bij het verlaten van de kashba wisselen we van positie in de auto en stellen de navigatie in op Zagora. Onderweg passeren we vooral veel kleine dorpen waar het erop lijkt dat de inwonersaantallen al jaren afnemen. Waarschijnlijk trekken de bewoners richting de steden en dat zien we als we Zagora binnenrijden, meer nieuwbouw en meer verschillende middenstand.
We strijken neer op het terras van restaurant de Dromedaris voor de lunch en informeren onze gastheer over onze verwachte aankomsttijd. Voor we verder rijden nog een stop bij de pinautomaat want later zullen we weinig faciliteiten tegenkomen. Naarmate we verder van Zagora komen wordt omgeving steeds rauwer en doet mij denken aan de Westelijke Sahara.
Tegen vier uur rijden we M’Hamid binnen en laten alle hotels en campings voor wat ze zijn en uiteindelijk verlaten we ook de verharde weg en rijden de woestijn in naar de camping van Saïd. Daar aangekomen worden we warm onthaald en Marco in het bijzonder, drie jaar geleden was hij hier ook geweest.
De Sahara experience die Saïd toen had verzorgd was zo indrukwekkend dat Marco die mij niet wilde onthouden. We pakken de nodige spullen voor een nacht in de woestijn en stappen achterin de Toyota Prado. Twee neven van Saïd rijden en navigeren ons richting de bestemming, hoe ze dat navigeren doen is ons een raadsel want hoe verder we komen hoe minder herkenningspunten we zien.
Het woestijlandschap verandert constant, van zanduinen naar lava achtige ondergrond en alles er tussenin. Het is buiten dan nog 35 graden maar de rijwind maakt het aangenaam met de ramen open. We staren naar buiten en proberen de indrukken van die surrealistische landschap ter verwerken terwijl het aan ons voorbijtrekt.
Na ruim een uur rijden naderen we de bestemming, de grote Sahara zandtuinen, herkenbaar van de beelden van de Dakar rally en verschillende films maar zoals met veel is het in het echt nog veel indrukwekkender. De jeep wordt geparkeerd en Marco en ik beklimmen een van de duinen om daar de zonsondergang te bewonderen.
Ondanks wat bewolking aan de horizon zijn de schaduwen die over de duinen vallen een prachtig schouwspel. Een bijzondere ervaring met de voetjes in het zand, als de zon achter de horizon is verdwenen lopen we naar het bivak voor het te donker is om de weg terug te vinden.
De neven van Saïd waren druk met de jeep in de duinen aan het spelen maar hadden ook al een tent opgezet en waren eten aan het bereiden en vuur aan het maken. En zo liggen we hier onder de sterrenhemel bij het vuur en tussen de kaarsen te genieten van de thee en van deze unieke ervaring.
