Man man man wat een dag! Waar gisteren ons op prachtige authentieke Schotse natuur trakteerde werd er vandaag nog een flinke schep bovenop gedaan. Dat begon al met een voortreffelijk ontbijt, met als enige minpuntje de vlag die buiten permanent strak horizontaal stond en de bomen die wild door de wind werden bewogen. Onverschrokken vertrokken we iets na negen uur.
De eerste kilometers leiden ons over het asfalt en voor het merendeel door een beschut bos en na een half uurtje trappen komen we bij de poort van een tuin. Een hele grote koninklijke tuin, die van Balmoral Castle, een klein stukje cultuur en daarna snel door naar de natuur. Na een korte klim met een steeds mooier wordend uitzicht volgt een afdaling naar een glen, das een Schotse vallei. Een onverhard pad volgt de meanderende rivier terwijl de lucht donker wordt en dikke druppels op ons neerdalen trappen we stug tegen de wind in.
Na het oversteken van een beekje vinden we beschutting naast een onbewoond huis. We kijken zeer tevreden de glen in en denken aan het huisje dat James Bond opblies in Skyfall. Zo snel als de lucht betrok klaart die ook weer op en vervolgen wij onze weg. Dan langs een loch, das Schots voor meer, over een single track die ons nog een paar dwingt om af te stappen.
We laten het loch achter ons en dan volgt weer een adembenemende glen waar we door afdalen en elkaar regelmatig erop wijzen hoe f*cking mooi het hier is. De afdaling eindigt met een paar klimmen door een bos voor we in Tomintoul stoppen om te lunchen. Na de lunch volgt een stuk van vijfhonderd meter over asfalt tegen de wind in en dat is de enige kritiek die ik Co teruggeef over de route van vandaag.
Als snel volgen weer schitterende gravelpaden die ons langs de meest geweldige uitzichten leiden. Na een afdaling moeten we een riviertje oversteken, onze route loopt recht en de rivier kronkelt en zo kruisen we de rivier veelvuldig. Als we net weer zijn afgestapt om via een paar droge stenen onze fietsen naar de overkant te brengen zegt Marco dat hij op kantoor regelmatig bedenkt dat hij liever op de fiets zou zitten, en nu hij voor de vijfentwintigste keer deze handeling herhaalt zit hij nog steeds liever hier dan op kantoor.
We klimmen de glen uit als de wind weer opsteekt en het gaat regenen, na tien minuten kan de regenjas weer uit en worden we over een bredere rivier geleid en bereiken wederom droog de overkant. Er volgen nog rotsen, bossen, meren, een moeras en meer gravel. Na ruim 110 kilometer en bijna 2000 hoogtemeters komen we om half zeven aan in Kingussie terwijl de laatste druppels uit de lucht komen.
Morgen eens kijken of we Nessie kunnen zien.
