Toen we het plan hadden opgevat om naar Schotland te gaan was de werktitel voor de trip: Co en Rik op zoek naar het monster van Loch Ness en vandaag ging dat gebeuren. Vanuit Kingussie gingen we richting het meer, alleen even de Cairngorms uit en de bijna 900 meter hoge Corrieyairack hill over. En dit alles met een flinke wind en meer buien dan de afgelopen dagen.
Het hoogteprofiel van de route heeft slechts één rood segment na ongeveer dertig kilometer, dat zien we dan wel. Eerst nog door een prachtige glen en langs twee koffiezaken die dicht bleken te zijn, teleurgesteld maar vol goede moed voorwaarts. Voor de verandering fietsen we veel over asfalt waardoor we ondanks de tegenwind aardig voortgang boeken.
Als de derde of vierde of vijfde regenbui net stopt eindigt ook het asfalt en dat wordt ook gemarkeerd door een bord dat aangeeft dat de weg gesloten is. Op basis van in het verleden behaalde resultaten trappen we om het bord heen en over het grind de berg op. Er volgen tal van kleine en iets minder kleine stroompjes die behendig gekruist worden. Bij een wat breder stroompje kiezen we voor het groen naast de weg, hierin zakken we net ver genoeg weg dat onze schoenen een beetje vollopen.
Dan volgt het rode element van het hoogteprofiel, met ongeveer 12 haarspeldbochten stijgen we de laatste 300 meter richting de top. We trappen een deel en er wordt geduwd, deze week heb ik vaker mijn fiets geduwd dan tijdens mijn rondje Europa. Vanwege de wind en regen heb ik een aantal keer verzuimt om een reep te eten en dat nemen mijn benen mij dit laatste stuk niet in dank af.
Uiteindelijk bereik ik toch de top waar Marco al een beschut plekje heeft gevonden. We kleden ons extra aan voor de afdaling, zonder te trappen koelen we anders snel af. De afdeling is samen te vatten als het grote genieten van prachtige gravel en van een nog mooier uitzicht. Na lang afdalen gloort in de verte het grootste meer (qua watervolume) van Schotland, Loch Ness.
Het Monster heeft raakvlakken met de schat uit het boek de Alchemist, als gevolg van het niet tijdig eten van de nodige repen ben ik het monster geworden. Marco begeleidt mij met al zijn wijsheid en ervaring naar een fish en chips zaak waar het monster weer tot bedaren wordt gebracht en tegelijkertijd de zon ook weer gaat schijnen.
Vanaf Fort August is het dan nog iets meer dan 50 kilometer langs het Caledonian Canal en Loch Oich en oich, oich oich ook hier is het schitterend. Het monster van het verderop gelegen Loch Lochy blijkt verwant aan de fish en chips van de lunch waar onze buik mee in een hevige strijd is verwikkeld. Het vlakke gravel maakt dat we niet al te laat bij ons hotel aankomen waar het monster wordt verslagen.
Morgen de west highland way richting het zuidwesten, kijken of de wind ons gunstig gezind is en of de benen ons na bijna 500 kilometer en 7000 hoogtemeters nog verder willen brengen.
