WTF

Een nacht in een hostel was achteraf gezien niet het beste idee. Ondanks de leuke interactie met mijn kamergenoot waren de luide notificaties van zijn telefoon en kleine blaas niet complimenteus aan mijn nachtrust. Het krakende bed en de hangplek voor dronken locals onder het slaapzaalraam deden ook weinig goed.

Ondanks matige slaap had ik wel voldoende rust gehad toen ik kwart over zeven weer op de fiets stapte. Een hostel betekent ook dat je je eigen ontbijt moet verzorgen en het tentje dat ik daarvoor op het oog had was in tegenstelling tot de informatie op Google niet om 07:00 open. Waardoor ik met knorrende maag aan de route begon.

Al snel zag ik een supermarkt die wel al open was en koos voor broodjes en bananen. Dit moest met in combinatie met de verschillende repen en poeders goed op weg de dag door helpen. Het begin van de route overlapt met de route van gister, helaas het inspiratieloze fietspad.

Bij nader inzoomen zie ik echter een paar gelegenheden om een andere route met minder asfalt te fietsen. Minder asfalt, meer gravel, meer beter. Ook de omgeving is adembenemend, iets was de leidraad wordt voor deze dag.

Het verlate ontbijt heeft zich dan echter nog niet omgezet in energie, enthousiasme en optimisme. De route van vandaag is evenveel afstandmeters maar 1000 meer hoogtemeters. Mijn benen geven me geen enkel signaal nog dat ze mij vandaag naar de eindbestemming willen brengen wat mijn interne sfeer niet ten goede komt.

De eerste 40km zijn overheersend omhoog dus voor ik aan de steile klim begin zoek ik wat troost in cola en toast op een terras. Geen taart te krijgen, kan wel janken.

Tien minuten later heeft alle voeding en suiker mijn benen bereikt en die geven een signaal terug naar mijn hoofd met de strekking: als jij dit wil doen wij mee!

Het hoofd krijgt een alternatieve gravel route richting te top en alles is weer feest! Het is inmiddels half elf en stel me als doel om om twaalf uur op de top van 1611 meter te zijn.

Onderweg groeit het vermoeden dat de betreffende top een boomer en midlife bedevaartsoord is. Een onafgebroken stoet aan wielrenners, e-bikes, campers en grote motoren en ondanks de vinkjes val ik zelf vanzelfsprekend buiten deze groep.

Met mijn tong net niet tussen mijn spaken kom ik om 11:59 aan op 1611 meter hoogte. Tussen alle eerder genoemde bedevaarders geniet ik van twee broodjes banaan, volg mij vooral voor meer lunchtips.

Om het warme lijf tijdens de afdaling ook warm te houden en om goed zichtbaar te zijn doe ik mijn knalgele regenjas aan. Dit blijkt geen overbodige luxe als ik met hoge snelheden naar beneden suis en nog een paar Harleys inhaal omdat sommige dingen gewoon een race zijn.

Wanneer de vaart er een beetje uitgaat kijk ik vertwijfeld naar mijn navigatie die mij haaks van de hoofdweg stuurt waar geen weg is. Als ik stop zie ik een kabelbrug en aan de andere kant niets wat op begaanbaar lijkt. Zodoende ga ik de brug over en ondanks de verraste blikken van de vele hikers blijkt 75% wel befietsbaar en de rest is hike&bike.

Wanneer ik onderaan de berg ben zie ik dat ik op 80 kilometer zit en dus tijd voor een stop. Paddestoelensoep met veel brood, cola, water en een espresso toe. Hierna zet ik koers richting de grens en nog twee klimmetjes. De eerst klim valt mee waarna ik Slovenië achter me laat voor nu, het land vraagt wel om een nadere kennismaking in de toekomst.

Niet lang nadat ik de Italiaanse grens passeer tref ik een wegafsluiting, de afsluiting van de weg die naar mijn hotel leidt. Al snel is duidelijk dat omrijden geen optie is en hoop dat het wel mee zal vallen met de afsluiting en geniet van de rust op deze afgesloten weg. In t achterhoofd enige zenuwen voor als de weg verderop echt afgesloten is.

Deze weg is tevens onderdeel van de laatste klim van 800 hoogtemeters, als die uiteindelijk echt afgesloten is is dat dus klimmen voor de katzo. Ongeveer halverwege komt een stel mij vrolijk tegemoet wandelen en begroet mij als ik langsfiets. Iets later roepen ze mij na, de weg is echt afgesloten. Zij waren er wel langsgekomen maar de wegwerkers waren niet blij met ze en sommige delen waren nog geen asfalt maar gravel. Meer gravel meer beter, dus voorwaarts.

Onderweg bedacht ik hoe ik met de wegwerkers om zou gaan maar hoopte eigenlijk dat het laat genoeg was zodat ze al naar de pasta onderweg waren als ik in de buurt kwam. Niet veel later blokkeerden eerst een hek en daarna enkele betonblokken mijn weg, die ik behendig passeerde.

Mijn aanname bleek te kloppen, geen wegwerker te vinden en direct na de werkzaamheden was de top in zicht en was er zelfs een terrasje voor een koude cola. De top is daarna snel bereikt en daarmee is het klimmen voor vandaag voorbij.

Met de regenjas weer aan sjees ik de berg af voor zover als het matige asfalt dat toelaat. Naarmate ik verder in het dal kom krijg ik nog meer mooie vergezichten van bergen, wolken en laaghangende zon. Nog verder volgt weer een wegafsluiting en nu een met omleiding, een omleiding in de vorm van een gravelweg, meer gravel meer beter meer genieten meer lachen.

Ik kom kort erna aan bij de bike&bed waar ik een eigen kamer heb waar de fiets op de kamer mag en sta lang onder de douche voor ik naar de pastaboer om de hoek ga en voldaan dit aan elkaar type. Morgen weer terug naar Oostenrijk.