Toetje

De nacht was aanzienlijk beter dan de nacht ervoor, het ontbijt werd om half acht op de kamer gebracht en zodoende was ik kwart over acht klaar voor de rit terug naar Oostenrijk.

De weersverwachtingen maken dat ik mijn regenjas binnen handbereik houdt en nog voor ik het dorp uit fiets voel ik de eerst druppels al. Deze bleken een loze dreiging voor nu en ik betreed een voormalige spoorlijn die nu fietspad is. De tunnels en zware stalen bruggen samen met vergane spoorgebouwen maken het een mooi begin van de dag.

Ondanks een stijgingspercentage van ongeveer 2% heb ik een goed tempo en de bewolking maakt het niet te warm. Als ik in de verte een Illy bord zie hangen aan een voormalig treinstation vind ik dat ik ondanks de beperkte voortgang aan een cappuccino toe ben. De koffie smaakt goed, het gebouw ademt sfeer, ik heb er zin an.

Mijn weg vervolgend zie ik een trend bij de fietsers die mij tegemoet komen, allen kijken minder vrolijk dan de omgeving zou doen vermoeden. Mogelijk heeft dit met de andere trend van vele regenkleding te maken. Ik blijf optimistisch en een blik op buienradar toont dat de regen naar t noorden trekt voor mij uit. Ik voorspel dat ik met dit tempo precies de regen niet tegenkom.

Denkt u dat die voorspelling uitkwam? Ja, voor een minuut of anderhalf, toen begon het te regenen en dat deed het toen ik over een lokale markt fietste en bleef het doen toen ik aan de grootste klim van de dag begon, een goede 1000 meter weer.

De regen hielp om mijn lichaamstemperatuur op een acceptabel niveau te houden tijdens het klimmen. Dit voorkwam verhitting en bijbehorende transpiratie en zo maakte de regen het klimmen dragelijker. Desondanks bleek de klim vandaag nog iets taaier dan gisteren. Hier echter geen andere fanaten en over de hele klim kwam ik slechts 1 cabrio en 3 motoren tegen.

De stijgingspercentages van rond de 17% waren niet altijd even leuk maar ja, een andere route was er ook niet en wat uitdaging is nooit gek. Met de regen en bijbehorende bewolking kregen de uitzichten ook weer een andere maar even schone dimensie.

Wanneer ik denk dat de beproeving vandaag zich nog enkel op asfalt gaat afspelen ook wordt ik niet veel later van het asfalt het gravel opgestuurd. Meer gravel, meer beter. Het blijft klimmen en zwoegen maar op gravel is alles beter.

Het ploeteren gaat voorts tot ik bij de top zowaar nog een hotel tref en geniet van cola en apfelstrudel met slagroom. De dag staat bol van verrassingen.

Na de top volgt het dalen, mooie gravelstroken knisperen onder mijn fiets. De fiets kwispelt de fietser glimlacht, het leven is goed op de berg.

Na de wegafzettingen en omleiding in Italië blijkt Oostenrijk mij extra uit te dagen. Een twee meter hoog hek blokkeert mijn doorgang. Een biljet zegt iets in het duits over dat ze geen fietsers willen, de nauwe doorgang aan de zijkant is ook niet te passeren met de fiets.

Het zal allemaal wel maar ik was net weer aan t klimmen en ga dus zeker niet weer terug. Ik hang vakkundig de fiets met het voorwiel over het hek, benut de voetgangersdoorgang, klim op het hek en til fiets naar de andere kant, so fohrt so weiter, doei.

Genietend van meer gravel en benieuwd naar het hek aan de andere kant trap ik door. De uitdaging aan de andere kant kost aanzienlijk minder moeite en ik nader het einde van dit pad als een nieuw hek opduikt. Ditmaal een waarschuwing ook in het Engels, koeien achter dit hek, koeien beschermen hun kalveren als u tussen beide komt.

Met deze kennis kijk ik naar de weg voor me waar net een hele kudde koeien en kalveren voortsjokt. De kudde gaat precies de kant op die ik ook moet en het is geheel onduidelijk welk kalf bij welke koe hoort. De hoorns van moeders en beperkte uitwijkmogelijkheden maken dat ik geduldig wacht.

Na een kwartier geklungel, geroep en gebel weet ik langs de kudde over het veerooster mijn route te vervolgen.

Nog een lange afdaling later kom ik een dorp binnen en zoek de supermarkt voor brood en bananen. De super is hier tussen de middag gesloten maar het naastgelegen café biedt troost in de vorm van cola en een tosti.

De hele rit heeft het af en aan geregend en dat is te zien aan mijn fiets, mijn benen en kleding maar ik geniet van elk moment. Als ik tegen het einde van de middag de laatste meters gravel en laatste hoogtemeters bestijg is mijn glimlach nog groter dan voorheen. Waar ik dinsdag omhoog klom ga ik nu met hoge snelheid terug naar het dal waar ik voldaan en meer dan tevreden op het campingterras de balans opmaak.

3 dagen
338 kilometer
6670 hoogtemeters
Een en al genieten (het afzien vergeet je snel)

Bedankt voor het lezen en op naar een volgende.