Vandaag de grote dag voor Kanae en Frank en de reden waarom wij in Japan zijn. Gezien onze reputatie en logistieke uitdaging in ons microverblijf staat de wekker om zes uur.
Hoe we het gedaan hebben weet niemand precies, maar binnen 36 minuten stond iedereen klaar voor vertrek. Inclusief Starbucks en reis staan we als eerste en een uur te vroeg bij de tempel waar de ceremonie is.
Alles wat hierna gebeurde zou ik graag met jullie delen maar woorden schieten te kort…
OK een poging: steeds meer gasten verzamelen zich aan de voet van de tempel en met handen, voeten en Japanse namen introduceren we ons zelf. Dan komt de auto van de Japanse getuige voorrijden met Frank en Kanae, als ze uitstappen vullen de ogen van alle vijf zich met een waterig laagje. Zowel Frank als Kanae gehuld in prachtige kimono. Samen met de familie Tsuji en Zaal beklimmen we de trap naar de tempel waar de ceremonie voltrokken zal worden.
Er wordt heel veel gebogen en gekochiwad waarna we via een wachtruimte de tempel in gaan.
In de tempel wordt de ceremonie geleidt door een Japanse priester, omdat voor ons een aantal Japanners zitten weten we gelukkig precies wanneer we moeten buigen. Ik zou nu graag een en ander quoten over de prachtige toespraak vande priester over het universum, de gemeenschap en de ontstane liefde tussen twee mensen maar ons Japans is niet voldoende ontwikkeld om dit te begrijpen. We snappen stuk voor stuk wel dat het moment waarop Frank en Kanae samen in het Japans elkaar de liefde verklaren een intens moment is. Vijf man heeft wederom de druppels op de oogleden staan.
Na de ceremonie worden de trouwfoto’s gemaakt voor het memorial building en bij de kersenbloesem in het park. Wanneer tijdens de receptie een filmpje wordt vertoond over geschiedenis van Frank en Kanae is het hek van de dam. Vijf kerels met tranen biggelend over hun wangen. Persoonlijk geëmotioneerd omdat ik dit prachtige moment zo graag had willen delen met de liefde van mijn leven. Algemeen het besef dat wij met een groep vrienden zo’n rijke geschiedenis hebben en bijna 20 jaar na de eerste kennismaking nu hier in Japan op de bruiloft van Frank staan doet de tranen van geluk rijkelijk vloeien.
Er volgen nog meer prachtige herinneringen waarna we met hele gezelschap richting een restaurant vertrekken.
Tijdens het voorgerecht begint het hele restaurant te schudden, elke westerling zoekt naar de dichtstbijzijnde tafel of kozijn. Er blijkt echter niks aan de hand te zijn, het restaurant zit gewoon onder het spoor van de bekende bullittrain waardoor elk kwartier het restaurant hevig trilt.
In het gezelschap van onze nieuwe Japanse vrienden genieten we van het gezelschap en een heerlijke maaltijd.
We delen gebruiken en verhalen over de jeugd van onze verschillende vrienden die vandaag met elkaar in de echt zijn verbonden en het is nog lang onrustig in Okurayama.
Ik zou graag uitleggen hoe het voelt om in een Japans restaurant te zitten met een Japanse familie en een beste vriend van je die Japans spreekt en daar gigantisch diep ondergedompeld te worden in de Japanse cultuur maar dit gevoel is met geen woorden te beschrijven. Dank aan al mijn oude vrienden en nieuwe Japanse vrienden.
We sluiten deze indrukwekkende dag af met een Japanse traditie, stropdassen om het hoofd als ninja’s en los in de karaokebar. Weltrusten.
