Omdat ik gisteren op tijd bij mijn hotel was, kon ik vast een SIM kaart regelen en het centrum van Edirne een beetje ontdekken. Na twee maaltijden ging ik op tijd naar bed en sliep matig waardoor ik vroeg wakker was en niet helemaal uitgerust. De beste oplossing is een Turks ontbijt met sucuk, gözleme en thee.
Terug bij het hotel pakte ik mijn spullen en na nog wat gesprekken met mede reizigers vertrek ik na tienen. De route is maar 75 kilometer dus ik heb geen haast. Ik maak de eerste kilometers kennis met Turks gravel en met een paar Turkse zwerfhonden. Er zijn gelabelde en goed opgevoede honden en wat minder vriendelijke waakhonden kwam ik achter.
Daarna loopt de route door een mooi glooiend landschap, maar dat betekent ook een continue cyclus van klimmen en dalen. De winst uit het dalen wordt gaandeweg beperkt door een flinke wind uit het noordoosten. Samen met een matige nachtrust en een matig dieet geniet ik iets minder van deze rit.
Uiteindelijk kom ik rond half vier aan bij de fiets academie in Lüleburgaz, een plek die door veel fietsers is aanbevolen. Deze gemeenschaps sportfaciliteit biedt fietsen en fietsles aan voor locals en voor reizende fietsers de mogelijkheid om te overnachten.
De ontvangst is hartelijk en de locatie bijzonder en er zijn nog een paar fietsers. Mijn prioriteit is douchen, eten en bijkomen van de tegenwind. Daarna nog een keer eten, waarna ik weer aanzienlijk vrolijker ben dan in de middag.
Voor morgen lonkt de Zwarte Zee op de kaart om uiteindelijk Europa van kust tot kust te hebben doorfietst.
Tot morgen.
Wow Rik, na 3 maanden en serieus veel kilometers en ervaringen zul je langzamerhand toch wel het besef hebben dat je iets bijzonders aan het doen bent.
Een beetje wel inderdaad:)
Respect, keep enjoying 🙂