Met het oog op eventuele frisheid had ik gisteren nog even, voor het eerst in maanden, mijn broekspijpen aangeritst. De lange broek voelde zo unheimisch dat ik die snel weer heb afgeritst, hoe ik ooit weer lange broeken ga dragen is van latere zorg.
Het was rustig op de boot waardoor ik overdwars op drie stoelen kon gaan slapen, ik sliep nog verbazend goed. Bij het opstaan werd ik geconfronteerd met het effect van de drie zittingen op mijn rug en schouders, ik ben geen twintig meer. Om zeven uur fietste ik wat krakkemikkig de boot af en Ancona in, buongiorno Italia.
Na tien meter parkeer ik de fiets voor een cafe voor een cappuccino, hier heb ik al wat maanden naar uitgekeken en het stelde niet teleur. Ancona ook niet qua Italiaansheid, oude gebouwen, gestijlde Italianen, scooters en fiats, wat een heerlijk land is het toch. Dan een nieuw fietspad van gravel en prachtig uitzicht, la dolce vita.
Mijn enthousiasme vertaalt zich naar optimisme en boek een b&b in Pescara, totaal 160 kilometer naar het Zuiden. Na 25 kilometer wordt de omgeving saai en rij ik wisselend over een provinciale weg en een kustfietspad. Niet wisselend of aflatend is de wind uit het Zuiden.
Tussen de 100 en 140 kilometer ben ik dan ook aanzienlijk minder optimistisch en enthousiast dan vanmorgen. Na 140 kilometer volgt het besef dat het toch lukt en dat geeft voldoening en stemt zeer positief. De b&b is prima en een restaurant in de buurt voorziet in de pastabehoefte.
A domani
Je doet het hartstikke goed.
Fantastisch!!
Geniet!🍀🍀🍀
Hartelijke groet
Christa 🌸