Dag 243

Gisteravond besloot de politie om een checkpoint in te stellen voor het tankstation waar ik ging slapen. Hierbij wordt iedere voorbijganger gecontroleerd op legitimatie en reisdoel. Ongeveer vijftig meter voor de controle wordt men geacht te stoppen tot een van de agenten je wenkt om op te rijden. Dan stop je, toon je legitimatie, beantwoord je vragen en rij je als alles goed is weer verder. Dit in beide richtingen waardoor er continu auto’s en vrachtwagens optrekken en remmen.

De controle ging tot na middernacht door en was niet bevorderlijk voor mijn nachtrust. Deze checkpoints op de route worden uitgevoerd door de Marokkaanse politie, voor meer achtergrondinformatie verwijs ik je naar https://nl.wikipedia.org/wiki/Westelijke_Sahara

Vanmorgen was ik dan ook minder uitgeslapen dan gewenst maar met een korte route op het programma niet heel zorgwekkend. Om half tien had ik alles ingepakt en met een zachte wind uit min of meer de juiste richting was ik lekker op weg. Iets meer dan twee uur en twee podcasts verder bereik ik Laâyoune Plage waar ik een hotel heb geboekt.

Mijn oorspronkelijke plan was om vanaf Spanje met de veerboot naar Noord Marokko te gaan en dan een rondje Marokko te doen tot ongeveer Essaouria. Toen duidelijk was dat ik naar Lanzarote ging, overwoog ik een overtocht per boot naar Tarfaya, mits ik een boot kon vinden. Vliegen op Laayoune of Al Ajoen leek een betere keuze en toen ik op de kaart zag dat Dakhla ook een vliegveld had dacht ik: ach 500 kilometer extra kan geen kwaad.

De afgelopen vijf dagen heb ik die extra kilometers afgelegd door de Westelijke Sahara, net als de grens met Rusland bij Narva een ongepland extraatje. En ik had het niet willen missen, een haast onwerkelijke maar te gekke ervaring. 

أراك غد