Dag 302

Vanwege goede hostelervaringen de afgelopen dagen was ik onvoldoende op mijn hoede en slopen er wat foutjes in mijn nacht. Geen oordopjes, niet mijn eigen slaapzak pakken, dus net niet warm en net niet diep slapen en net niet fit wakker worden voor deze, wat zou blijken, zeer enerverende dag. 

Voor het ontbijt ging ik naar het restaurant om de hoek en om half negen was het zowaar droog toen ik onderweg ging. Ik was gekleed op regen, dus snel te warm, dan te veel wind dus weer koud en zo verliep de ochtend allerminst comfortabel. Na vijf kilometer overwoog ik terug te gaan maar het hostel was onvoldoende aantrekkelijk voor die keuze. 

Uiteindelijk ging het dan toch regenen en na twintig kilometer stopte ik voor twee koffie en twee brownies en had goede moed voor de slechts 35 resterende kilometers. Ik de verte had ik al wat sneeuw gezien en ik verheugde mij om daar later doorheen te fietsen, nog een ervaring die ik nog ongekruist op de fietsreisbingokaart stond. 

Vanaf half twaalf zag ik de eerste sporen van eerder gevallen sneeuw op straat en een uur later was de hele wereld wit en begon ik het toch wat fris te krijgen. Toen ik een BMW X5 dwars in de berm zag staan, dook ik kort daarna een restaurant binnen waar gelukkig de haard aanstond en ik bleef er ruim een uur zitten. 

Met droge hand- en overschoenen vertrok ik vol goede moed voor de laatste 17 kilometer bergafwaarts. Ik reed achter een sneeuwschuiver aan en had met alle beschikbare kleding aan het nog best aangenaam. Toen ik van de hoofdweg afging kwam ik echter een volledig besneeuwde weg tegen en hier kwam ik niet vooruit. Een alternatieve route betekende een paar kilometer extra, maar dat leek beter. 

Onderaan een lange afdaling werd mij gemeld dat de andere weg afgesloten was, ik duik een cafe in om mijn opties af te wegen. Er zijn hier geen accommodaties, geen taxi’s en na een zoveelste cafe con leche ga ik nog eens kijken hoe erg die weg is afgesloten. Bij de weg stopt een wegwerker naast me en vraagt waar ik heen moet, hij zegt dat het gecompliceerd is, bekijkt mijn uitrusting en zegt dat t wel kan. 

Dan rol ik een sneeuwvrije en autovrije weg af tot aan de in aanleg zijnde nieuwe snelweg naar Madrid waar ik over verder rol. Tot ik tegemoetkomend verkeer zie en stop om op de kaart te kijken, als ik opkijk zie ik de blauwe lampen van de Guardia Civil aankomen. Deze zijn minder enthousiast dan de wegwerker en willen mij terugsturen, de blik die ik de twee mannen dan geef is voldoende om het verkeer tegen te houden en mij toch door te laten rijden. 

Ik slinger in één beweging mijn fiets over een vangrail en rol verder de berg af, dit alles nog steeds in de stromende regen. Bij het hostel check ik, ietwat rillend, maar zeer tevreden in en blijf daarna een half uur onder de douche verder ontdooien. Dit zijn toch schitterend mooie ervaringen. 

Hasta mañana