Geen twee ballontochten zijn blijkbaar hetzelfde, rond half zes zat ik klaar om het schouwspel van de ballonnen weer te bekijken. De wind kwam vandaag uit een andere richting waardoor de ballonnen niet bij de camping vandaan vlogen maar juist over de camping heen kwamen. Om vervolgens naar het dorp te zakken en zo terug naar de landingsplaats te vliegen.
Dit spektakel bekeek ik samen met een Canadees gezin, ouders en drie jongens van 8, 11 en 13 die elf maanden op wereldreis zijn. Ik krijg koffie en we wisselen ervaringen uit, het is niet altijd leuk en er zijn overwegingen om naar huis te gaan maar uiteindelijk gaan we elke keer toch verder. Zo zijn er nog tal van verschillen en overeenkomsten.
Uiteindelijk vertrek ik pas rond elf uur, en de route van 70 kilometer en 1000 hoogtemeters is op advies van mijn buurman nu 99 kilometer en 1500 hoogtemeters. Nu kom ik wel door een ander natuurpark wat de extra afstand waard is, verzekert hij mij. Dat zullen we dan wel zien.
Na tien kilometer is mijn lichaam nog niet heel enthousiast en ik stop het vol met extra brandstof bij een supermarkt. De route is gelukkig wel mooi maar ik bedenk al wat alternatieven maar besluit tot twee te wachten voor ik beslis om mijn hotelreservering te wijzigen.
Een extra cola doet wonderen en de uitzichten en het veranderende landschap zorgen dat het fysiek en mentaal beter gaat. De dorpen waar ik kom voelen anders dan wat ik tot nu toe heb gezien en ze zien hier weinig toeristen. Dat laatste is af te leiden aan hoeveel mensen mij aanstaren en hoe enthousiast ik word begroet.
Tegen vier uur moet ik nog een flinke berg over, even daarvoor word ik langzaam ingehaald door een camper. Het raam gaat open en vanwege het gele kenteken is het makkelijk praten. Daarna volgen nog drie Nederlandse campers en ik denk gelijk aan We zijn er bijna van omroep Max.
Iets verder staat de eerste camper langs de weg en de kampeerders staan klaar om een foto te maken. Ik stop, de andere campers komen ook terug, ik krijg blikjes drinken, een banaan en Snickers. Na wat kletsen en een foto ga ik die suikers lekker verbanden op de berg.
Op het steilste punt kijk ik op tegen de lange weg die er nog rest, een van achter naderende vrachtwagen heeft precies de goede snelheid. Ik trap even bij en grijp de laadbak, de chauffeur ziet mij in de spiegel en zwaait. Later gaat hij nog filmen en geeft aan hoe ver het nog is naar boven, de 130 kilo die met twintig kilometer per uur een tien procent helling op moet is net voor de top te veel voor mijn arm en het laatste stuk doe ik op eigen kracht.
Later volgt nog een kleine klim die zwaar is, maar al dat afzien is snel vergeten als ik op bijna 1800 meter het uitzicht zie. Dan mag ik met 60 kilometer per uur afdalen als toetje, dan moet ik door een smal steegje naar het hotel en twijfel ik aan mijn hotelkeuze. Aan het eind van het steegje is echter een terras met uitzicht over een groen dal en een hotelkamer met bad.
Tot morgen
Wees de eerste om te reageren