Na het oorlog en genocide museum was ik gisteren niet meer in de stemming om aandacht te besteden aan het feit dat ik vijf maanden onderweg ben. Iets wat mij zelfs enigszins had verrast aangezien ik dacht dat het nog steeds net iets meer dan drie maanden was. Maar goed, ik denk ook dat 2005 iets van 8 jaar geleden is en ik nog begin dertig ben.
En na vijf maanden onderweg en met name weg van alles wat bekend is, mis ik natuurlijk een boel. Ik mis mijn ouders, broers, zus, nichtjes, beste vrienden, vrienden, kennissen, zelfs het sociale aspect van werk, motorrijden maar het meest waarschijnlijk toch mijn neefje die net vier is geworden. Op die leeftijd gebeurt er gewoon veel in vijf maanden waar ik niet bij ben. Dit kan mij emotioneel maken en kijk er dan ook naar uit om hem in januari op Lanzarote weer te zien.
Het missen is verder goed te verdragen omdat ik elke dag nog steeds onverminderd geniet van dit avontuur. De plaatsen die ik zie, de mensen die ik ontmoet, de tijd met mezelf en vooral het fietsen. Voor mij is het nog steeds een stukje fietsen en alles eromheen is een geweldige aanvulling. Hoewel het went en als gewoonte voelt weet ik dat ik in de toekomst elk moment nog kan terughalen zoals ik dat nu ook al doe over de afgelopen vijf maanden.
Handig ook dat ik veel foto’s maak en dagelijks een verslag schrijf en hoewel ik het verslag voor mijn eigen herinnering schrijf deel ik het met plezier en bevestigen alle reacties die ik ontvang dat alles wat ik mis er gewoon nog is als terugkom. Dank jullie wel daarvoor.
Tot morgen
Owja vandaag dus van Bosnië weer naar Kroatië gefietst en dat was schitterend!
Wees de eerste om te reageren