Na een heerlijke week samen met de familie was het vanmorgen weer tijd voor afscheid, half negen vertrokken zij naar het vliegveld. Ik pakte mijn spullen weer bij elkaar en ben ik klaar om weer op de fiets te stappen. Na bijna vier weken ga ik weer alleen verder en ik was benieuwd naar hoe dat ging zijn.
Zoals alle voorgaande keren na een rustperiode voelde het al snel weer helemaal vertrouwd. Sinds maanden heb ik nu echter geen doel of afspraak waarvoor ik ergens op tijd moet zijn. Hier moet ik even aan wennen maar dat komt goed. Nu trap ik rustig het eiland verder op richting het noorden. Ik volg een gravelpad langs de kust en geniet van de golven die met geweld tegen het eiland slaan.
Ondertussen nog twee goede telefoongesprekken en dan tijd voor koffie en cola op een terras. Ik word aangesproken door een Engelsman en na een vermakelijk gesprek plan ik mijn verdere route vandaag. Er is geen doel maar ik wil wel weer kamperen en aangezien er geen campings zijn moet ik op zoek naar een goede plek om wild te kamperen.
Om het risico op een boete te minimaliseren zorg ik dat ik voorbij het Timanfaya vulkaanpark een plek zoek. Een app voor wildkampeerders biedt uitkomst en net voor zonsondergang kom ik op een prachtige plek boven de zee aan. De zonsondergang is schitterend en ik leer daarna mijn tent bij flinke wind op te zetten. Met het gedonder van de golven naast mij en een heldere sterrenhemel boven mij ga ik tevreden proberen te slapen.
Hasta mañana
Wees de eerste om te reageren