Op basis van de weersverwachting had ik gisteravond al de optie overwogen om vandaag verder te gaan. De komende dagen zal de wind namelijk harder gaan waaien en uit een ongunstige richting. Sinds mijn tegenwindervaringen in de Sahara ben ik iets kritischer op tegenwind geworden. Maar ik nam mij voor er nog een nachtje over te slapen.
Bij het ontwaken was ik er nog niet helemaal over uit maar pakte wel vast mijn spullen in voor het geval ik ga. Mijn kuiten zijn enorm stram, ik kwam tot de anatomische bevinding dat ik bij het fietsen mijn benen nooit helemaal strek. Bij verschillende yoga oefeningen werden de kuitspieren dus voor het eerst in acht maanden tot volle lengte opgerekt en dat voel ik nog wel even.
Bij het ontbijt heb ik besloten vandaag te vertrekken, tot ongenoegen van het gezelschap. Moja hostel is een geweldige plek met geweldige mensen en de diverse en vooral leuke gesprekken en momenten vormen een mooie herinnering. Tegelijkertijd doen die momenten mij ook beseffen hoe goed mijn leven thuis is met minstens zo geweldige vrienden en familie.
Uiteindelijk is het half twaalf als ik afscheid neem en terug fiets richting Agadir voor ik landinwaarts richting de bergen ga. Het is boven de dertig graden, mijn kuiten zijn stram en Agadir is niet boeiend. Anderhalf uur later zit ik te mokken bij de Mac en overweeg nog terug te gaan naar het hostel.
Echter wanneer ik Agadir achter mij laat en het meer landelijke Marokko in fiets word ik weer wat opgewekter. De ambitie om 105 kilometer naar een camping te fietsen wordt 80 kilometer naar een hotel met zwembad. Onderweg nog een leuk gesprek met een fietser die inmiddels al 65.000 kilometer in verschillende etappes heeft afgelegd.
Om vijf uur kom ik enigszins verhit aan bij het hotel maar het zwembad is onverwarmd en daarmee voldoende verkoelend. Er staat pasta op het menu en ik onderzoek verschillende opties voor de komende dagen. De verschillende opties leg ik nog een nachtje in de week.
أراك غدا
Wees de eerste om te reageren