Omdat ik aan de meest oostelijke kant van deze tijdzone zit is het relatief vroeg donker en daardoor slaap ik vroeg. Vanmorgen was ik dan ook weer vroeg wakker en verliet om kwart over acht een nog rustende camping. Het was nog wat fris dus al snel stopte ik voor koffie en pastel de nata en ontbijt, het ontbijt at ik op een bankje aan zee en het leven was goed.
Om kwart over tien zat ik inmiddels aan mijn tweede koffie en derde pastel de nata. Het landschap was groen en glooiend en een stuk aangenamer zonder golfbanen en omhekte gemeenschappen. Op advies van Marco streek ik om half twaalf neer op het terras van restaurant A Sereia. A Sereia klinkt aanzienlijk beter dan de vertaling, de zeemeermin.
Om twaalf uur mocht ik als eerste bestellen en het werden hele grote tijgergarnalen van de grill met patat. De garnalen kwamen net uit de zee, de aardappelen net uit de grond, de zon scheen, het leven was goed. Voldaan fietse ik naar het Fortaleza de Sagres waar ik met de fiets naar binnen mocht. Daar mijmerde ik over hoe ik van de grens met Rusland via Cappadocië en Dakhla nu het meest Zuidwestelijke punt van Europa bereikte.
Enigszins overweldigd door emoties stond ik daar om er vervolgens achter te komen dat het meest Zuidwestelijke punt van Europa iets noordelijker lag. Daar aangekomen bij Cabo de São Vicente was het druk en de kar die daar de laatste braadworst voor Amerika verkoopt was er niet.
Vanaf dat punt vervolgde ik mijn weg over de Eurovelo 1 en wat een feest is dat, gravel zo ver als het oog reikt en afwisselend uitzicht op de bergen en de oceaan. De onvoorziene hoogtemeters kunnen de pret niet drukken. Na ruim honderd kilometer en 1500 hoogtemeters kom ik bij een rustige camping aan en wandel onder een heldere sterrenhemel naar een lokaal restaurant. Het leven is dus goed.
Vejo você amanhã
👏🏻👍🍀🥰👊
Mooi daar, als richting omhoog gaat wordt het ook als maar mooier. Vorig jaar van mei tot oktober Nederland / Portugal gedaan . Via Santigo de Compostela terug.
Veel plezier nog
Groetjes Jet