Het tikkende geluid van regendruppels op het tentdoek was erg rustgevend en nog prettiger was het om dat niet meer te horen toen ik wakker werd. Zowaar was de zon al voorzichtig de lucht aan het verwarmen en dat is toch aangenaam opstaan. Om half negen vertrok ik en moest ik even zoeken naar het pad dat Komoot als gravel had aangemerkt. Uiteindelijk bleek het een zeer drassig weiland en maakte ik rechtsomkeert en koos het asfalt.
Met welgeteld 1 kilometer op de teller stond ik langs de kant een groot stuk glas uit mijn luchtloze voorband te trekken. De binnenband liet zich plakken maar bij het nogmaals oppompen liet het ventiel geheel los en moest de laatste nieuwe binnenband uit Split, Kroatië, redding bieden. De eerste veertig kilometer waren weinig inspirerend maar de tweede helft maakte dat dubbel en dwars goed.
Nadat ik al een deel over mooie onverharde paden rond Manchester had gefietst kwam ik via de buitenwijken aan bij de rand van het Peak District. Het Peak District National Park is een zeer heuvelrijk beschermd landschap aan de zuidzijde van het Penninisch Gebergte in het noorden van Engeland. (Bedankt Wikipedia)
Glooiende heuvels, glinsterende meren en prachtig gravel, more gravel, more better. Dit alles onder een strak blauwe lucht en daarmee bij een temperatuur die voor het eerst mijn nieuwe jas overbodig maakt. Het is zo mooi dat het blote benen en armen dag is en dat doet een mens goed.
Na een bescheiden 85 kilometer kom ik aan op een zonovergoten camping waar ik voor de verandering weer moet betalen. Dat weerhoudt mij er niet van om bij de lokale pub mij te voeden met pizza en extra chips met mayonaise.
Toodeloo
Wees de eerste om te reageren