Er was regen voorspeld maar bij vertrek regende het enkel zonnestralen, dat kwam goed uit want mijn voorband hield geen lucht meer vast. Blijkbaar verhoogd links rijden de kans op lekke banden aanzienlijk. En hoewel ik daarna al snel de zon niet meer zag en ik lang moest klimmen was de omgeving prachtig.
Met de glooiende groene heuvels en eindeloos gravel wordt alles wat ik van Engeland had verwacht en overtroffen. En dat is iets wat geldt voor alles de afgelopen elf maanden. Vandaag is de laatste “echte” fietsdag en iemand zei laatst, het is zoals bij een goed boek, met het einde in zicht ga je trager lezen. Trager fietsen is alleen geen optie, de boot is geboekt.
Afgelopen week heb ik ook verschillende opties gewogen om dit avontuur te verlengen maar het is mooi geweest voor nu. En met die gedachte daal ik af door een bos over een gravelpad, dit pad gaat over in een weiland en dat gaat over in een modderig pad en dat gaat over in een ondergelopen pad. Ook hier heeft t flink geregend de laatste maanden, ik ben dan al te ver om terug te gaan dus waad een weg.
Met een modderige fiets maar droge schoenen bereik ik de uitgang om vervolgens een hek met kettingslot te treffen. Inmiddels ben ik zeer bedreven in het Santos Slingeren en zonder noemenswaardige vertraging sta ik aan de andere kant van het hek. Omdat dit wel even genoeg avontuur was herplan ik de route naar asfalt en fiets al snel door de treurige buitenwijken van Middlesborough.
Het laatste deel van de route loopt grotendeels over een Engelse Via Verde en die trappen altijd lekker weg. Het is na zessen als ik bij de Village Inn in Murton incheck voor de laatste nacht op t eiland.
Cheerio
Veel plezier nog, lekker genieten tot het einde, een veilige overtocht naar IJmuiden, en voor dan welkom in ons landje! Ik ga je verhalen missen👋👋👋👋
Bijna thuis!