Gisteren was een bijzondere dag, het bereiken van de grens met Rusland was nooit het plan. Maar het voelde als een overwinning, ik bedoel de grens met Rusland op de fiets, dat had ik tot niet al te lang geleden toch echt nooit verwacht. Zodra ik gisteren langs de grens fietste begon voor het eerst mijn internetverbinding te haperen en mijn telefoon startte ongevraagd opnieuw op. Dus, hoi Vladimir, leuk dat jullie nu ook meelezen.
Na het inchecken bij mijn hotel en een lange douche ben ik Narva in gewandeld, ik plofte op een terras met uitzicht op het fort van Invangorod in Rusland. Bij het restaurant is binnen een bruiloft en met vrolijke muziek en gedans op de achtergrond eet ik een kipgerecht met extra rijst.
Hoe verder ik naar het Oosten kom hoe meer ik ook cyrillisch schrift zie op gebouwen en winkels. Ook hoor ik minder Ests en meer Russisch, voor zover ik dat kan onderscheiden. Als ik later terug ben in het hotel slaap ik ondanks de hoge temperatuur in de kamer prima en meld mij rond half negen bij het ontbijtbuffet.
Voor vertrek wandel ik nog naar de Lidl om de hoek, de supermarktdichtheid neemt alleen maar af en ik bereid mij steeds beter voor. Wanneer ik na het afrekenen spasiba hoor en bij het ontvangen van de bon spasiba zeg voelt het allemaal nog Russischer.
Vandaag wil ik naar het Peipusmeer fietsen om daar weer eens te kamperen en te zwemmen. Een route van iets meer dan 100 kilometer, na de 145 en 150 van woensdag en donderdag moet dat geen probleem zijn.
Extra bezienswaardigheid die ik op de kaart ontdek is een verzameling helderblauwe meren. Dankzij discovery channel weet ik al dat ik er niet kan zwemmen maar het ziet er bijzonder uit. Als ik in de buurt kom, zie ik achter de bomen al bergen as. Het restproduct van de verbranding van schalieolie. Die as laten ze bezinken in de meren die daardoor een bijzondere verschijning zijn. Ondanks de waarschuwingsborden zijn er tal van mensen druk met foto’s maken en ik doe vrolijk mee.
Een volgende stop was mij aanbevolen bij een van mijn slaapplaatsen en is de plaats Viivikonna, een oude mijnstad die inmiddels verlaten is en waar de natuur grotendeels vrij spel heeft. Het heeft iets spookachtigs maar er heerst ook een haast serene rust, zeker de moeite waard.
Als ik verder fiets kom ik bij een spoorweg aan waar ik volgens de navigatie langs moet fietsen. Al snel lijkt dit niet heel erg haalbaar en op basis van Google maps ga ik op zoek naar een alternatieve route. Die weg loopt over een steengroeve, die in ieder geval vandaag verlaten is. Het materieel staat er nog en kom zo een gigantische graafmachine tegen.
De beoogde weg die op Google maps stond was echter afgegraven en met het resterende materiaal was een andere weg bedolven. Ik probeer nog van alles maar moet mij uiteindelijk gewonnen geven. Twee uur en 30 kilometer later sta ik weer bij het spoor. Het was niet ideaal maar het kwam goed.
Aan het einde van de dag staat de teller op 135 kilometer als ik bij een camping aankom. De dame zegt dat ze geen plek hebben, ik zeg van wel, zij zegt ok, ik betaal 6 euro en zet mijn tent op. Met worst, patat en een halve liter alcoholvrij bier kom ik even bij en daarna een plons in het meer, douchen en lekker tevreden naar bed.
Tot morgen.
Wees de eerste om te reageren