Op de 50ste dag lag uw favoriete fietser lang in bed, stond op, ontbeet en ging weer in bed liggen lezen. Regen en onweer maakte het een perfecte dag om te lezen, dutten en uit te rusten.
Tussen de buien door liep ik buiten een rondje, praatje met gastvrouw en heer waarbij de belangrijkste vragen van de dag werden gesteld: hoe laat ik pizza wil en of ik vlees eet. Waarna ik nog een dutje deed en wat ging lezen.
Tegen vier uur was het tijd voor de pizza, in een gezelschap van acht Letse tandartsen mocht ik meedoen aan de workshop. Met handen en voeten en veel lachen wordt het deeg gevormd, saus gesmeerd, kaas verdeeld en zorgvuldig worden de overige toppings toegevoegd.
De pizza’s verdwijnen in de houtoven en komen er knisperend vers uit, opgediend op hout is dit, mede door de omgeving en de mensen, de beste pizza ooit.
Wanneer ik mij voldaan in een hoek op een comfortabele bank terugtrek om verder te gaan met lezen, krijg ik nog een gelato toe. Het Letse leven bevalt, zoals u zich kunt voorstellen, bijzonder goed.
Na het vertrek van de tandartsen volgt een groep Duitsers uit Halle die op uitwisseling zijn. Ook zij gaan pizza’s maken en krijgen als extra bezienswaardigheid een lange Nederlander op een fiets die ook nog een pizza eet.
Het gaat dus goed met de rust, het eten en de ervaringen. Ik sluit de avond af met de zoon, die voormalig Europees kampioen BMX is en zelfs in Heiloo nog weleens een race heeft gereden. Ik zou morgen natuurlijk verder kunnen fietsen maar dan zou ik pizza en een uitnodiging om het 740 jarig bestaan van Valmiera te vieren afslaan. Dat zou hoogst onbeleefd zijn, dus nog een rustdag.
Tot morgen.
Wayoo, die lijkt op tante Els!