Bij het ontwaken rond een uur of acht popelen noch mijn lichaam, noch mijn geest om weer op de fiets te stappen. Het niksen, beetje kletsen, lezen en eten met een vast dak boven t hoofd bevielen wel. Rustig aan sta ik op, pak mijn spullen in en geniet nog van een koffie op t balkon in de zon.
Uiteindelijk neem ik net voor tien uur afscheid van Jördis en stap weer op. Zoals ik al vaker heb ervaren wekt t klikkende geluid van mijn schoenen die verbinden met mijn pedalen een Pavlov reactie op. Ik begin nog net niet te kwijlen met mijn tong uit de mond maar een grote grijns en een klein kwispeltje zijn zeker waarneembaar.
De eerste week zit erop en het besef, dat ik hier echt aan ben begonnen, daalt steeds verder in. Er zijn een aantal ideeën en plannen nooit verder dan mijn hoofd gekomen de laatste jaren, maar dit ben ik echt aan het doen. En dat is best wel een een onbeschrijfelijk f*cking gaaf gevoel!
Tegelijkertijd zijn mijn routemaakskills steeds gravelwaardiger, wanneer ik door kniehoog gras rij denk ik dat Marco trots op me zal zijn. Helaas naast gras ook brandnetels met als gevolg dat ik thee kan trekken van alle brandnetels op mijn schenen.
De route leidt ook langs een bakker en met koffie, aardbeientaart en broodjes installeer ik mij op het terras. De pindakaas van thuis maakt het feest compleet. Maar dan, als ik weer inpak, voltrekt zich een waar drama, de pindakaas glipt uit mijn handen en als in slowmotion zie ik de pot kapot vallen op de stenen. Zachtjes snikkend neem ik afscheid van de Calve treurnis en hoop minder breekbare verpakkingen te vinden.
Als troost haal ik daarna, heuvel op, twee e-boomers in om aan de andere kant van de heuvel te moeten wachten op de pont. Of ik ook “angetrieb auf die fahrrad” heb. Nein, das ist nuhr Calve pindakaas.
Mijn nieuwe favoriete middagsnack bestaat uit fruit en noten of nog een broodje op de stoep van de Lidl of Aldi nuttigen. Rare jongens die fietsers. Met gevoel voor nostalgie en een verhit hoofd haal ik bij een tankstation een calippo cola.
Verder zing ik wat, zweet aardig wat en kom na 130 kilometer voldaan aan bij de camping waar ik eerst cola bestel en dan incheck.
Na het douchen en kleding uitspoelen eet ik met uitzicht over de Elbe en kijk tevreden terug op vandaag.
Tot morgen.
Wees de eerste om te reageren