De zondag stond in het teken van rugby, ik trof een deel van het gezelschap in de ontbijtruimte van het hotel.
De voorgaande avond waren twee leden ondanks alle waarschuwingen het merendeel van hun bezittingen kwijt geraakt na een ontmoeting met enkele lokale delinquenten.
Uiteindelijk was iedereen iets later dan gepland toch klaar om de strijd aan te gaan met het Spaanse en Engelse team. De weer en drankgoden weerhielden Castricum ervan om te scoren en de twee wedstrijden werden niet gewonnen. Met behulp van de bus van het Engelse team verplaatste iedereen zich naar het clubhuis om daar de derde helft af te ronden. Een perfecte BBQ, koud bier en de nodige stropdassen en schildjes werden uitgewisseld. Zelf ben ik niet te lang gebleven aangezien Monique en ik bij Camp Nou verwacht werden om de laatste en beslissende wedstrijd van FC Barcelona bij te wonen. De Castricummers keken deze wedstrijd bij de rugby club.
Na een rommelig begin wist Barcelona de leiding te pakken, wel door een eigen goal, en die uit te breiden tot een vier nul overwinning. Heel Camp Nou kwam tot leven, FC Barcelona had wederom de Spaanse titel gepakt.
Na de nodige toespraken van de reeds beschonken spelers en nog een aantal bekenden gesproken te hebben, hebben we het stadion verlaten. Buiten nog een FC Barcelona vlag gekocht die Monique om haar nek zou binden voor achterop de scooter. Met een oververhitte toeter zijn wij vervolgens over de Gran Via tussen de honderden auto´s en duizenden uitgelaten fans naar huis gereden. Onderweg hebben wij gelukkig niks meegekregen van de kleine relletjes die zijn uitgebroken.
De volgende dag na mijn Spaanse les werd wel duidelijk dat de leden van de rugby ook de stad in waren gegaan na de wedstrijd en meer hadden meegekregen van de ME acties. De rubberen kogels vlogen hen om de oren maar werden gelukkig door enkele lokalen de metro in getrokken. Een van de spelers was de volgende ochtend echter niet thuis gekomen en had geen telefoon bij zich. Met enige bezorgdheid is een van de andere , Wesley, de politiebureaus en ziekenhuizen afgegaan om te achterhalen waar Gert Jan nou kon zijn. Rond half zes ben ik samen met Wesley naar het hoofd bureau van politie gereden, hier werden alle arrestanten vast gehouden. Na het nodige houtje touwtje Spaans sprak de medewerker de verlossende worden, el es liberta. Een uur eerder had Gert Jan als vrij man de Spaanse gevangenis verlaten.
De beste man was eens gaan kijken wat die mensen met mutsen op en sjaals voor hun gezicht nou allemaal riepen, de waarschuwing die hij kreeg kwam te laat, nog voor hij ook maar had kunnen proberen iets verkeerds te doen werd hij afgevoerd.
De verdere 24 uur in Barcelona zijn probleemloos verlopen en allen hebben een leuke tijd gehad.
De rest van de week staat in het teken van elke ochtend Spaanse les en de middag wordt gevuld met werken. Nu een lang weekend en eindelijk zelf eens de toerist uithangen en lekker met de openbus door de stad toeren.
Tot de volgende keer.
Wees de eerste om te reageren