We waren gisteravond inderdaad vroeg naar bed gegaan. Zelfs Rik, doorgaans een Tasmaanse duivel op xtc, bleef thuis om op het grote bed naar The Voice te kijken. Wat een verschil met de avond ervoor, toen een hele coole zwarte man midden op Times Square Rik nog had gecomplimenteerd met zijn nieuwe schoenen: “them shoes be fly man!” en ons op de weg terug de weg werd gevraagd, het ultieme teken dat we goed aan het blenden zijn, ondanks het feit dat we overal gemiddeld 1,5 kop bovenuit steken.
Redelijk uitgerust, maar met de griep nog onder mijn leden, gingen we op shoppingpad. Voor het eerst hadden we een plan, want het is de laatste volledige dag en we willen niks missen. Via Grand Central, het legendarische centraal station dat dit jaar 100 jaar bestaat, reisden we naar het Gugenheim museum. Niet voor de exposities, want daar had ik slechte ervaringen mee, maar wel om het gebouw te bewonderen en om onze eerste aankopen van de dag te doen, in de museumwinkel. Eindelijk een kans voor mama om ook de creditcard te trekken, want tot nu toe was ze er bekaaid vanaf gekomen. Vandaag zou echter haar dag worden.
Na een matige ochtend, waarin Rik en mama me regelmatig vroegen of het wel goed ging, trok ik uiteindelijk redelijk bij. In warenhuis Bloomingdales vond mama haar favoriete kledingmerk en terwijl zij helemaal los ging, want goedkoper én gunstige koers, had ik een lekker WiFi-momentje. Met goed gevulde tassen gingen we lunchen bij Train Blue, het restaurant van Bloomingdales dat is ingericht als treinwagon. Heerlijke steak en salade gegeten en genoten van de typisch Amerikaanse bediening. Rik had nog een “misverstand” over de fooi, wat hij later rechtzette. Na de lunch weer even langs de damesafdeling want mama had inmiddels een wijntje op en kon ineens nog wel wat shirtjes gebruiken.
Eenmaal buiten vonden we onze weg naar 5th avenue, dé winkelstraat van New York. We dropten even langs bij de Apple store, omdat het kan, en vervolgden onze weg naar de flagshipstore van Abercrombie en Fitch. Een winkel waar het donker is, de muziek te hard staat en hun geurtje te pas en te onpas de ruimte wordt ingespoten. Als er een rij had gestaan waren we niet naar binnen gegaan, maar er stond geen rij en dus zagen we onze kans schoon. Eenmaal binnen viel het toch wel mee met de ellende en een uurtje later stonden we met een aantal tassen weer buiten. De creditcard rookte inmiddels , maar het was voor een goed doel.
Nog langs de MoMa-winkel gerend en daarna met de metro op pad naar het letterlijke hoogtepunt van de dag, een cocktail op 230 and fifth. Een prachtige rooftopbar op de 20steverdieping van een hotel. De drankjes kostten uiteindelijk net zoveel als de steaks en toetjes van de lunch, maar het was het meer dan waard.
Totaal gebroken huiswaarts gekeerd. We hebben genoten maar zijn stiekem ook een beetje blij dat het erop zit, nog een paar van deze dagen hadden onze lichamen en credit cards niet aangekund. Vanavond tas inpakken en morgen nog even hipsters kijken in Williamsburg.
