Na de stranddag met massage besluiten we dat t mooi geweest is met t Blanes van t Oosten en boeken we een boot naar Koh Phi Phi dat volgens de Lonley Planet mooier dan Krabi zal zijn. Eerst staat echter nog een olifantenexcursie op het programma en om kwart voor tien stappen we in een busje om vervolgens enkele lotgenoten op te pikken en naar de olifanten te rijden. Bij aankomst bekruipt ons een onbehagelijk gevoel, de omgeving ziet er niet heel olifantvriendelijk uit voor zover wij daar verstand van hebben. Ook de aap die iets verderop aan een boom geketend is toont aan dat Marianne Thieme hier actievoerend zou staan te huilen. We stappen via een houten huisje op de olifanten en gaan en pad op het bos in, iedere olifant heeft een begeleider op zijn hoofd zitten en twee toeristen op een bankje op zijn rug. De begeleiders hebben een houten stok met een ijzeren haak aan het uiteinde en het verschilt per begeleider of olifant hoe vaak de begeleider welk einde van de stok gebruikt op het hoofd van de olifant. Wanneer de begeleider van mijn olifant zijn telefoon laat vallen geeft hij een demonstratie van hoe hij de olifant op en af gaat, op zijn teken houdt de olifant zijn rechterpoot omhoog die de begeleider als op of afstapje gebruikt. Na het wat eentonige pad lopen we naar een beekje waar de olifanten speels en op commando zichzelf en andere met hun slurf natspuiten. Het enige deel van de toer waar we het idee hadden dat de olifanten het ook naar hun zin hadden. We wisselen emailadressen uit met een stel waar wij foto’s van hadden en zij van ons.
Terug bij het hotel stappen we in het volgende busje dat ons naar de pier brengt vanwaar wij met de boot naar Koh Phi Phi varen. De veeboot heeft een groot bovendek waar wij anderhalfuur in de schaduw wat lezen en onze medereizigers observeren, Russiche criminelen, vieze oude man met jonge Thai, Noorse Lesbiennes en een internationale verzameling backpackers. Op de bestemming zijn we snel van boord, betalen de 20 baht eilandbelasting en gaan opzoek naar een hotel waarbij we worden geholpen door een van de eiland proppers. De kamer van t door ons gekozen Anita Resort is echter zo armoedig en de 20 schreeuwende Russen in t zwembad doen ons besluiten ons geld terug te vragen en verder te zoeken. We vinden het Palm Resident wat bestaat uit een verzameling bamboehuisjes op 20 meter van t strand. Basic maar prima, we worden wel gewaarschuwd voor Loud Music van de aangrensde strandtenten, Loud bleek een flinke understatement, de afschuwelijke muziek kwam uit slechte kwaliteit speakers, de Russen maakte dit niet uit ons bamboehuisje fingeerde als een soort klankkast waardoor de bedden constant fibreerde op de afskuwelijke muziek. Een lange nacht aangezien de muziek en het publiek niet uitnodigend waren om zelf een dansje te gaan doen. Toen we rond half negen wakker werden liep ik met slaap in mijn ogen het huisjes uit om 30 stappen later mijzelf in de zee te laten vallen wat de onrustige nacht enigzins goedmaakte. Klaar voor het Thailand waar we naar uit hebben gekeken op naar de boot naar Koh Lanta.