Half zeven op op vakantie is al niet echt een feest en als je er dan op het verkeerde moment achterkomt dat er geen water uit de kranen komt stap je niet perse met het goede been uit je bungalow. Kwart over zeven wordt ik opgepikt om samen met een Frans, Nederlands, Duits, Canadees gezelschap naar de boot te gaan die ons naar onze duiklocatie brengt. Na de huishoudelijke mededelingen vertrekt de boot en wordt direct het ontbijt geserveerd en na de sociale small talk met enkele mededuikers ontvang ik instructies van Jozef, mijn Spaanse instructeur die al 8 jaar lang als duikinstructeur de regenseizoenen ontwijkt in Thailand en omringende landen. Na de nodige handgebaren en uitleg over de apparatuur en omgeving volgt een lijst met vissen, annemonen en koralen die we kunne zien. Nemo staat onder andere op het lijstje samen met een blacktip shark en vissen die een kruising tussen Pokémon en predator zijn. Een kwartier voor aankomst op de eerste spot klinkt een toeter waarop iedereen naar het benedendek gaat om zijn of haar uitrusting aan te trekken, met lichte zenuwen trek ook ik mijn wetsuit flippers en harnas aan. De tweede toeter betekent dat we het water in mogen, rechterhand voor masker en breather linker hand voor de buik en vooruit met een grote stap het water in. Onderwater ademen door je mond, gelijk aan snorkelen waarbij ik meestal na twee ademhalingen alweer panisch mijn masker af doe om wild door mijn neus ademend boven water bij te komen. Bij mijn eerste duik gebeurt nagenoeg hetzelfde, ik krijg lichte paniekaanvallen zodra ik langer dan 10 seconden onder water ben en samen met de zenuwen resulteert dit zelfs dat ik later mijn ontbijt van die morgen aan de vissen voer.
Tijdens een van mijn oppervlakte duiken zien we een baby haai over de bodem zwemmen en merkwaardig genoeg was dat het enige moment dat ik rustig ademde, toen ik dus een haai zag.
Boos en misselijk ga ik weer aan boord en na een bak noodles ga ik alleen beneden zitten met mijn masker op, door mijn mond ademend bereid ik mij voor op de volgende duik, deze kans laat ik niet lopen.
Bij de tweede duik snorkel ik wat over de oppervlakte en zie nu een luipaard haai op de bodem waarop mijn instructeur voorstelt hem van dichtbij te bekijken dalen we samen af, ontspannen en onder de indruk van alles om mij heen zakken we tot 12 meter. Volledig relaxt denk ik nu te ademen, hoewel mijn fles in rap tempo richting de 50 bar terugloopt. Een klein paniekmomentje word ik gelukkig de baas waarna we rustig naar de oppervlakte stijgen en ik met een grote smile weer aan boord ga. En vervolgens twijfel om dan nog twee dagen te gaan duiken voor het echte PADI certificaat. Eerst massage eten en gezelligheid.