Dag 101

Al sinds deze reis nog maar een idee was keek ik uit naar deze dag. Vandaag fiets ik naar Gölbasi en ga ik het graf bezoeken van mijn Turkse vader, de vader van mijn beste vriend, die vandaag precies dertien maanden terug is overleden. Dit is dan ook een van de weinige bestemmingen die vast stond op deze reis.

Voor ik daar ben moet ik alleen nog 110 kilometer en 1800 hoogtemeters bedwingen en er zijn geen wolken dus het is lekker warm. Ruim een uur lang bel ik met een goede vriend tot ik in een dorp wordt geroepen voor thee. Thee en yoghurt zijn precies wat ik nodig heb voor de klim die volgt.

Met inmiddels dertig graden klim ik naar bijna 1400 meter hoogte met een stijgingspercentage van boven de 10%. Op sommige stukken moet ik kruisend omhoog om niet stil te vallen. De honden langs de weg zijn gelukkig geïntimideerd door mijn rode ploeterende hoofd en laten mij met rust.

Eenmaal boven volgt de opluchting en zie ik in de verte de skyline van Ankara, op de fiets, het blijft een bijzonder gevoel. De afdaling is dan ook een ontlading, ik zing en zwier met hoge snelheid richting het dal. Dat blijft een ultiem gevoel van vrijheid.

Gölbasi ligt echter aan de andere kant van Ankara en ik heb nog 40 kilometer en de nodige hoogtemeters te gaan. De heuvels waar de stad op is gemaakt maken het soms als een kunstwerk van Escher, als je linksom gaat moet je twee keer klimmen, rechtsom twee keer dalen en toch kom je op hetzelfde punt uit. En maar hopen dat de routeplanner het goed doet.

Wanneer ik dan eindelijk een bord met Gölbasi zie voel ik een soort rust, ik heb het gehaald. Na 101 dagen en ruim 8000 kilometer fiets ik de route naar de begraafplaats die ik nog herken van toen papa Salih aan de aarde is teruggeven. 

Zonder veel moeite vind ik het graf, ik zet mijn fiets neer, loop erheen en word dan overladen door alle mogelijke emoties. Het vroege overlijden van Salih was ook een van de redenen om dit nu te doen want later is geen zekerheid. Uiteindelijk verlaat ik met nog rooddoorlopen ogen maar enorm trots de begraafplaats.

Nog een paar kilometer verder en dan kom ik aan bij mijn Anne, mijn Turkse moeder. Geweldig om zo ver van huis toch thuis te kunnen komen. Na een lange douche en een heerlijke maaltijd zit ik nu met de hele familie zeer tevreden aan de thee. 

Tot morgen.