Dag 127

Of het de suiker van de milkshake was, de adrenaline van het aquapark of iets anders, hoe dan ook, ik sliep onrustig. Rond kwart voor acht zat ik aan het ontbijt en half negen had ik afgerekend en kon ik weer eens gaan fietsen. Na uitgebreid afscheid van de hoteleigenaar begon ik aan een route van 115 kilometer richting het noordwesten.

Het eerste deel van de route had ik afgelopen vrijdag ook al gefietst, verschil was deze keer weer eens een vriendelijke vrachtwagenchauffeur die mij een stuk liet aanhangen. Het overige klimmen was te overzien maar met gemiddeld 29 graden wel weer erg warm maar de supermarktdichtheid was voldoende om enige verkoeling te bieden. 

Mentaal heb ik onderweg een paar “waarom doe ik dit” momenten als ontwenningsverschijnsel van de vakantie met vrienden week. Tegelijkertijd realiseer ik mij telkens ook weer hoe uniek en geweldig dit is en wat ik allemaal al heb meegemaakt. 

Het laatste deel van de route krijg ik weer eens een ouderwetse wind op de kop, die verkoeling en vertraging brengt. Uiteindelijk kom ik rond half vijf aan in Akyaka, toeristisch maar minder toeristisch dan waar ik was en vooral met goede koffiezaken. De koffie en gevulde croissant smaken mij goed.

De gevonden camping ligt buiten het centrum op een heuvel, de behoefte aan zwemmen en een vroeg vertrek morgen winnen en ik vind een zeer betaalbaar hotel met zwembad. Op de hotelkamer een koelkast die ik vul met ontbijt en zo kan ik morgen voor de hitte een berg over als het goed is. 

Tot morgen