Dag 26

Na de prachtige zonsondergang sliep ik als een roosje. En dat roosje werd rond zeven uur wakker en na ontbijt met uitzicht op zee verliet ik voor negen uur de camping. Vandaag is de laatste dag langs de kust en er zijn flinke buien voorspeld die ik, door op tijd naar het oosten te fietsen, hoop te ontwijken.

Al na een paar kilometer mis ik bijna een afslag maar er loopt toch echt een pad en zo stuiter door een stuk bos naar de hoofdweg. Net als na een onverwacht avontuurlijk pad in Denemarken constateer ik hier op de hoofdweg dat ik wederom een banaan ben verloren. Such is life.

De ochtend verloopt verder zonder noemenswaardigheden, veel asfalt, toch een mooie omgeving en met een muziekje heb ik minder last van de auto’s. 

Net boven Grebbestad vind ik een mooie pier om nog even te lunchen voor ik de westkust achter mij laat en richting het oosten trek. De weerapps voorspellen nog steeds een droge rit tot de geplande camping in Ed.

De wijsheden van de pontbaas bij Eemnes pas ik toe op de lucht boven het binnenland en concludeer dat buienradar hier niet heel betrouwbaar is. De donkere wolken voorspellen weinig goeds en al snel moet ik mijn regenjas aandoen. Helaas is het lichaam nog warm, bezweet en ingesmeerd waardoor het comfort beperkt is.

Deze bui is van korte duur en pak de regenjas weer in en pak ter voorbereiding op een volgende bui mijn felgele gore tex vest. Niet veel later kan die aan en kort daarna hoor ik een harde klap achter me, klapband of frame gebroken denk ik met enig gevoel voor drama. Geen van beide, gewoon onweer. Niet veel later komt het met bakken uit de lucht.

Geen tijd om andere regenkleding te pakken en trap maar gewoon door. Uiteindelijk stop ik bij een supermarkt voor wat snacks en een actieplan. Armstukken aan voor de warmte en bestemming camping wordt bestemming hotel. 

Passerende auto’s en vrachtwagens wijken veelal volledig uit naar de andere rijbaan en mijn lampjes knipperen vrolijk als blijk van waardering. 

Na ongeveer drie uur in de regen fietsen klaart het een beetje op en als kers op de taart een stuk gravel zoals ik dat had voorgesteld bij Zweden. Dwars door het bos, een hert dat voorbij dartelt en knisperend gravel.

Eenmaal bij het hotel is er geen enkel teken van leven en via de supermarkt fiets ik toch maar naar de camping. Als ik het terrein op kom begint het weer te druppelen, ik informeer naar de kosten voor een tentplaats en voor een cottage. De cottage wint en zo zit ik dit verhaal aan een tafel op te typen met overal drogende kleren en opladende apparaten.

Eind goed al goed, ik ga zo wederom tevreden slapen. 

Tot morgen.