Waar het eerder de seizoenen waren die van de een op de andere dag wisselden, was het nu mijn fysieke leeftijd. Ging ik gisteren nog slapen als fitte dertiger werd ik vanmorgen wakker als krakkemikkige oude van dagen. Waarschijnlijk veroorzaakt door een hard bed en lage temperatuur was de beweeglijkheid van mijn onderrug tot het nulpunt gedaald.
Het goede nieuws was dat de zon scheen en ik in die zon kreunend en klagend van mijn ontbijt kon genieten. Enige rek en strekoefeningen hadden weinig effect en zo stapte ik wat gammel op de fiets om tien uur. Ondanks de zon en een amper waarneembare wind was het nog wel erg fris en zo was mijn humeur suboptimaal het eerste uur.
De route bestond in het begin uit klimmen, wat de onderrug niet per se goed doet maar na een uur warmde het op en werd er wat afgedaald. En waar ik dacht dat de route vandaag over hoofdwegen zou lopen liep die over achterafwegen. En de route liep door wederom onvoorstelbaar veel natuurschoon.
Het ene uitzicht was nog mooier dan het vorige en voldoende winkeltjes zorgde voor de innerlijke mens. Rond de middag waren alle rugklachten niet meer noemenswaardig en kon ik weer verder met het grote genieten. Uiteindelijk bereikte ik, na 100 kilometer en 2200 hoogtemeters Chefchouan, bekend van de blauwe huisjes en daarmee weer meer toeristen.
أراك غدا
Zo dat was een pittig daggie, je ben wel in een mooie omgeving, genieten, sterkte met je lijf👍fijne avond, en morgen marcheer veel succes🚴♀️🚴♀️