Vanwege de gezelligheid gisteren had ik het aanbod van Marlies om te woonkamerkamperen dankbaar geaccepteerd. Na wederom een goede Achterhoekse nacht was ik met een goed ontbijt en een gewassen outfit weer klaar voor vertrek.
Vandaag is er geen doel meer, niemand waarmee is afgesproken en geen bestemming die vaststaat. Grofweg 100 kilometer naar het noordoosten zie ik een camping en plan een route met waar mogelijk wat gravel.
Bij gebrek aan beter, lunch ik wat bij een snackbar in Hengelo en vlak voor ik de grens over ga komt daar nog taart, koffie en cola bij.
Er was geen bord dat de landsgrens markeerde maar de straatnaamborden en overige bewegwijzering bevestigden dat ik niet meer in Nederland was.
Voor ik bij de camping aankom geniet ik nog van mooie gravelpaden en haal nog even cola en chips voor later. De camping blijkt een soort B&B met een grasveld, verschillende autos maar geen mens te bekennen. Ik loop rond, bel aan maar geen gehoor. Ik ben wel uitgefietst en zet mijn tent op en zie wel wat er gebeurt.
Het meer is heerlijk verfrissend, de zon droogt mijn zwembroek snel en de pizzeria verder op is als het goed is wel open. Als ik de tent wil afsluiten komt de eigenaar aanlopen, de plek blijkt alleen voor selfsupported campers en er zijn geen voorzieningen. Met drie woorden Duits en een glimlach mag ik toch blijven voor een nacht en ook nog mijn watertank vullen.
Gevriesdroogde pasta met zalm en broccoli zorgt voor de nodige koolhydraten. Ondanks de naastgelegen weg verwacht ik goed te slapen.
Tot morgen.
Wees de eerste om te reageren