Na het opstaan en inpakken verliet ik rond tien uur de camping. Met de zon in de rug fietste ik richting de hoofdweg, de eerste 15 kilometer loopt over deze autoweg met een flinke wind op de kop. Ik wil honderd kilometer fietsen vandaag en de eerste tien zucht en klaag ik vooral.
Voor ik de autoweg verlaat, voed ik mijn gemoed met yoghurt snickers en koop ik een wit stokbrood. Dit helpt enigszins voor mijn gemoed, maar de wind blijft op de kop. In de verte vormen zich donkere wolken wanneer ik de eerste helft van het stokbrood met honing nuttig.
Na de regen van de afgelopen week heb ik het wel een beetje gehad met die nattigheid. Samen met die pleuriswind zit ik allerminst vrolijk en tevree op de fiets. Dan realiseer ik mij dat ik vandaag in ieder geval een uurtje extra heb omdat ik weer een tijdzone terug ga.
Ik ben dan nog onderweg naar het drielandenpunt Polen, Litouwen, Kaliningrad (Rusland) en overweeg al bijna gewoon naar huis te fietsen. Zo erg haat ik tegenwind en dan komt er een Pool op een elektrische racefiets voorbij om de irritatie compleet te maken.
Eenmaal bij het drielandenpunt ben ik toch wel onder de indruk van al het prikkeldraad en de surrealiteit van het aanblik. Dan zie ik de elektrische wielrenner weer, hij heet Rafal en is zeer vriendelijk en geeft tal van routetips en biedt mij een slaapplaats aan als ik in de buurt van zijn woonplaats ben.
De greenvelo route die ik dan volg is prachtig, het drielandenpunt was indrukwekkend en samen met de ontmoeting met Rafal maakt dat de stemming er weer goed in zit. Zelfs de regen die daarna tot de camping blijft vallen deert mij niet. De kleine maar nieuwe camping heeft een grote overkapping waar mijn tent nog net naast die van een Pools fietsgezin en van een Nederlandse Harley rijdster past.
Wel regen, geen hotel, het gaat nog eens op een echt avontuur lijken. Ik ga tevreden de tent in.
Tot morgen
Wees de eerste om te reageren