Toen ik gisteren aankwam bij het hostel en incheckte voor een 8 persoons slaapzaal dacht ik: waarom doe ik dit nog? Ik ben 39 en er is nog wel wat budget, maar hotels in steden als Istanbul zijn duurder en dit was een hostel voor fietsers. En ik had honger dus dat hielp mijn stemming ook niet.
Er waren veel andere fietsers en die maakten de ongemakken van de slaapzaal ruimschoots goed. Desondanks overwon de onrust en drie nachten werden er één en rond twaalf uur fietste ik samen met een andere fietser verder.
Een stop bij een mooie fietsenwinkel zorgt dat ik verse bandenplakkers kan kopen en daarmee koop ik vooral gemoedsrust. Daarbij nog een upgrade voor de fietstas en een paar reserve boutjes en moertjes voor nog meer gemoedsrust. Meer gemoedsrust, meer beter.
We verlaten Istanbul over een fietspad aan de kust van de Zee van Marmara. Voor mijn medefietser een veerboot pakt lunchen we samen nog en daarna scheiden onze wegen. Het was zeker gezellig maar ik geniet nog meer van de vrijheid die het alleen reizen biedt.
De rest van de route is niet erg fietsvriendelijk, veel industrie, snelweg, steile heuvels en veel wind. Toch zitten er een aantal hoogtepunten op de route, zoals een prachtig uitzicht over zee en een fietspad langs het strand. Uiteindelijk kom ik om zeven uur aan bij mijn hotel en geniet ik van een heerlijke maaltijd.
Tot morgen.
Wees de eerste om te reageren