Vol wilde plannen waren Rik en ik de metro ingestapt. Twee jonge mannen met nieuwe kleren en een beetje geld op zaterdagavond in New York, dat moest wat worden. Echter. De jetlag laat zich niet onberoerd en de heftige dagen door de stad rennen ook niet. Dus. Nadat we een hamburger hadden gegeten op Times Square, bij Toys ‘R Us waren geweest en een horloge voor mama hadden gekocht zijn we rustig aan weer naar huis gegaan. Ik zag nog wel ergens een titty bar, maar durfde het niet te zeggen uit angst dat we er ook naartoe zouden moeten. Wel heerlijk geslapen.
Geleid door ons 100% New York boekje gingen we vandaag Harlem in. De wijk ten noorden van Central Park en bij ons vooral bekend van de Cosby Show, soul food en drive by shootings. Dat laatste schijnt echter vooral ’s nachts gebeuren, we hadden er dus wel vertrouwen in. Het was vandaag zondag, dus kerkdag, en de straten waren vol met goedgeklede mensen op weg naar een dienst. Eén bepaalde kerk heeft een voor toeristen openbare dienst, waarvoor je je uiteraard gepast dient te kleden. Bij de Sint Pieter in het Vaticaan had ik al eens meegemaakt dat je door een meewarig knikkende monnik de deur kon worden gewezen. Hier had de uitsmijter van God iets meer swag en galmde het regelmatig “o no, you ain’t coming in” door de straat. Wanneer daar dan iets van werd gezegd klonk het “fuck you” en “learn how to dress”. God is vast trots.
Ondanks dat we er fantastisch uitzagen hadden we geen zin in het woord van God en dus struinden we verder, bijvoorbeeld langs het Apollo Theatre. Verder zagen we vooral kerken en winkels. In winkels waren we wel geïnteresseerd, helemaal omdat de prijzen in Harlem een stuk fijner zijn dan in de wijken waar we eerder waren. We hebben goed ingeslagen, en dat terwijl morgen eigenlijk onze shopdag zou zijn. Noem het een voorproefje.
Op straat werd ik aangeklampt door een rapper en terwijl mama en Rik stoïcijns doorliepen werd ik uitgedaagd tot een rapbattle, midden op straat. Zijn homies begonnen te beatboxen en hij zette de rap in. Ik volgde en blies hem weg! Blijkt dat ik in het Engels ver boven Sinterklaasrijmniveau uit kan stijgen en dankzij mijn natuurlijk gevoel voor ritme en flow was ik de beste witte rapper sinds Eminem. We gingen meteen door naar het Apollo Theatre waar ik met mijn nieuwe beste rapvrienden een geweldig show mocht neerzetten. Althans. Dat had kunnen gebeuren. Als hij me daadwerkelijk had uitgedaagd. In plaats daarvan had hij een overtuigend verhaal waarom ik zijn cd moest kopen. Dus dat heb ik gedaan.
Na onze avonturen in Harlem zijn we op zoek gegaan naar de festiviteiten omtrent Cinco de Mayo, een viering van de Mexicaanse identiteit. Ofzo iets. Er zouden in elk geval margaritas en sombreros zijn dus meer achtergrondkennis hadden we niet echt nodig. Er was in de hele stad echter geen feestje, parade of markt te vinden, en dat terwijl we nog wel dingen op internet hadden opgezocht. Misschien waren we te vroeg of te laat. Hoe dan ook, geen Mariachi voor ons. Wel nieuwe schoenen, want we kwamen nog een langs een sneakerstore die al door de 100% werd aanbevolen.
Vanavond niet echt plannen. Mama is gaar en ik ben sinds gister een beetje grieperig. Rik gaat misschien nog naar het gebouw van de Verenigde Naties. Mama: “wat is daar dan?”, Rik: “de Verenigde Naties”. Ik denk dat we vroeg naar bed gaan.
