De paar druppels die in de nacht zouden vallen bleken een volwaardige stortbui met passende windvlagen. Dit was gelukkig niet de hele nacht en de rustigere momenten sliep ik heerlijk. Ik had de wekker gezet om 07:00 om voor de ochtend regen de enigszins droge tent te kunnen inpakken.
De buienradar gaf aan dat er helemaal geen regen meer zou komen, die was natuurlijk vannacht al gevallen. De tent liet zich eenvoudig weer inpakken en ook de overige slaapattributen lieten zich gewillig inpakken. Na het ontbijt werden de laatste tassen aan de fiets bevestigd en de camper geparkeerd op een stallingsplaats.
Zonder duidelijk plan of doel fiets ik de camping af, benieuwd naar hoe ik de komende dagen ga ervaren. Ik kies voor een fietspad langs de kust, verboden voor fietsers maar ik neem de gok. Ik kijk uit over het kanaal vol schepen en de kust van Dover in de verte terwijl de zon achter mij opkomt.
Het wandelpad is grassig en biedt buiten de wind van voren en de hellingshoek geen uitdaging met zich mee. Eenmaal boven moet ik afstappen voor twee trappen waarna ik een stuk afdaal richting een groep tevreden grazende koeien. De ondergrond gaat over in stukken klei, natte klei ofwel glij. Mijn banden zijn hier niet voor gemaakt en ik glibber verder zonder verdere problemen. Als ik een grazende koe ook zie wegglijden op de helling kijken we elkaar hoofdschuddend aan.
Het pad eindigt bij nog een trap, die ik afdaal om vervolgens een stuk over het strand te fietsen. De eerste 2 kilometer hebben mij zo al op een grote verscheidenheid aan ondergronden getrakteerd, echt snel gaat het alleen niet. De donkere wolken wekken de indruk dat de weerapps niet heel betrouwbaar zijn in deze regio en ik besluit via een iets vastere ondergrond weg te blijven van de wolken.
Wanneer ik niet veel later de eerste druppels voel trap ik nog optimistisch door. Niet veel later neemt de intensiteit van de druppels door en sla ik af richting een bunker om daar te schuilen. De bunker wordt voornamelijk als hangplek gebruikt getuige de vele lege en kapotgeslagen flessen, ik til mijn fiets om glasscherven te ontwijken.
Als ik die dat de bui nog wel even blijft hangen ga ik toch maar weer in het zadel en na vijf minuten ga ik toch maar weer schuilen, nu in een iets vrolijkere bushalte. Ik vul de tijd met het eten van repen en nog eens naar de kaart en de buienradar kijken.
Hoewel de kust hier prachtig is en de stranden indrukwekkend vanwege hun geschiedenis is het lastig een mooie route langs de kust te vinden. Veelal loopt er een weg naar een kustdorp maar loopt er geen weg langs de kust. Enkel wandelpaden en die zijn niet geschikt kwam ik na meerdere tests achter.
Toch zijn er nog voldoende mooie paden te vinden al lopen ze niet langs de kust. Mijn inspanning in de Bunker ten spijt lijkt alleen mijn voorband op een van die paden druk te verliezen. Een nadere inspectie toont een glasscherf die ik makkelijk kan verwijderen, de binnenband vervangen duurt echter wat langer. Maar het is inmiddels droog.
Wanneer ik het volgende dorp binnen fiets valt mijn oog op een friterie, verleidelijk maar eerst even pinnen. Volgende dorp wordt mijn aandacht weer getrokken door een friterie, gepind maar volle blaas, volgende friterie is voor mij. Denkt u dat er nog een friterie kwam? Nee, de enige die ik nog tegenkwam waren dicht. Wat ook veel dicht is, campings, nu wist ik dit van te voren maar ook enkele campings die op het internet zeiden tot 1 november open te zijn hadden de poort al gesloten voor de winter.
Met een frietloze maag kwam ik uiteindelijk aan bij een camping die nog wel open was, althans het heeft meer weg van een Massa is Kassa vakantiepark van Peter Gilles maar ik doe het er maar mee. Voordeel van deze tijd, campings zijn uitgestorven en ik geniet van een lange warme douche.
De tent stond binnen vijf minuten en ik kan niet wachten om erin te gaan lezen en slapen. Maar eerst nog de supermarché voor water, bananen, cola en chips. Eenmaal terug zie ik dat de bungalow naast mij leeg staat en de picnictafel ongebruikt is. Ik stal mijn buit uit en kies vanavond voor een adventure meal chicken curry. Water koken, in t zakje, roeren en voila, een maaltijd voor elke avonturier. Terwijl ik aan het roeren ben komt een man die mij eerder al begroete langslopen en nodigt mij uit voor eten bij hen. Dus toch niet alle Franse zijn kut. Omdat mijn eten al klaar is en ik geen behoefte voel om te socializen bedank ik voor het aanbod.
Al met al zit ik toch tevreden op dit troosteloze park van de verrassende smakelijke curry. Zonder dalen geen pieken enzo en de code oranje in de tent, de onvoorspelde buien, de lekke band en het ontbreken van friet kunnen de pret niet drukken. Niet de beste dag maar alsnog een hele goede dag.
Wees de eerste om te reageren