De wekker om negen uur gezet met de verwachting dat we voor die tijd vanzelf wakker worden, niet het geval en we schrikken enigzins wakker. Na een douche en het pakken van de nodige spullen voor 4 dagen gaan we naar de ontbijtzaal waar blijkt dat de minimale plofondhoogte onder de 1,90 is en Rogier en ik kromgebogen met onze backpacks naar binnen gaan om te horen dat het ontbijt al een kwartier gesloten is. We laten onze backpacks in het hotel en gaan voor een snel Starbucks ontbijt om daarna naar de scooterverhuur te tuktukken. Smile scooterrental biedt alles van en Cita to een Landcruiser en wij kiezen voor drie Honda click automatic 125 cc scooters op aanraden van de verhuurder want met minder kom je de bergen niet door. De helmen die we krijgen zijn te vergelijken met skeelerhelmen die je in nederland bij de intertoys koopt, goede reden om voorzichtig te rijden. Na het nodige papierwerk, alles op eigen risico, starten we onze kleurige tweewielers en rijden we om in te komen naar een koffiecorner voor een verfrissende smoothie. Bij de 7 eleven nog even snel een kaart gehaald zodat we een beetje weten waar we heen gaan en na de laatste whatsapp en facebookupdate storten we ons in het verkeer. Wat eerder al opviel is dat de Thai rustig rijden in bijna allemaal vrij nieuwe auto’s die voor zover wij konden zien allemaal schadevrij zijn. Daarnaast hoor je sporadisch het geluid van een toeter waardoor het aangenaam rijden is in de stad. Ons doel is echter de beroemde Mea Hong Son loop en hiervoor moeten we naar het noorden de stad uit. Met een paar omwegen bereiken we highway 107 die ons richting Tae Maea brengt. Ook hier geen rare inhaalmanoeuvres maar een zacht toetje om aan te geven dat je ingehaald gaat worden door een touringcar.
De vierbaans weg loopt door Thaise weilanden en soort van dorpjes en soms zien we in de verte bergen of een rijstveld, na ongeveer 20 kilometer slaan we links af de 1095 op, een tweebaans weg die ons de bergen in leidt, direct verandert het uitzicht en het aantal medeweggebruikers neemt af. We tuffen lekker door op Bob, Lonny en Shaniqua, de namen die we bij Starbucks gebruiken hebben we ook voor onze gemotoriseerde vrienden gebruikt. Na weer een aantal kilometers mooie bochten met na elke bocht een uitzicht nog mooier dan het vorige stoppen we bij een krakkemikkig tentje langs de weg. Do you have pat that with chicken? Yes beautiful waterfall only 4 kilometer. We proberen het nog een paar keer en uiteindelijk worden we naar de overkant van de straat gebracht waar we over een steiger van bamboe naar een tentje worden gebracht met uitzicht over een rijstveld met daarachter de bergen waar we een heerlijke pat thai kregen en een nog beter smoothie voor 2 euro pp, Floortje Dessing eat your hart out!
Voldaan en nog onder de indruk van het eten en de locatie pakken we onze scooters uit de schaduw, een keer je reetje branden aan je zadel is genoeg, en rijden weer verder. Na nog een bezoek aan een waterval besluiten we rustig uit te kijken naar een slaapplaats. Een twijfelachtig bord met daarop Everst Resort doet ons een pad oprijden en net voor het punt hierisnikswedraaien worden we geroepen, willen jullie hier slapen? althans een Thaise vrouw riep iets en deed toen haar handen naast haar hoofd, het internationale gebaar voor slapen. We worden over een pad naar een vijftal huisjes op palen gewezen met ieder hun eigen balkon in de jungle, once again Floortje Dessing eat your hart out.
Met veel handen en voeten krijgen we twee huisjes en slapen we midden in de jungle voor 3,5 euro per persoon. Met een koud biertje sluiten we dag af op ons balkon te midden van de toenemende jungle- en insectengeluiden waarna we stijf van de deet zijn gaan slapen.