Na een lange en heerlijke nacht in onze prachtige kamer en wederom een lange regendouche gaan we met 13 graden op de thermometer naar t ontbijt. Alles staat er inclusief een stel uit Brabant maar vooral goede koffie, pancakes en french toast. Volgepropt en helemaal fris stappen we weer op onze scooterts en tuffen we via de 7 eleven en het tankstation Pai weer uit om niet veel later bij de memorial bridge te stoppen voor een fotomomentje. De rivier onder de brug noemen wij voor het gemak zoals elke rivier de Kwai eveneens zien we elke brug als the bridge over the river Kwai. Met de nodige foto’s op de geheugenkaart rijden we iets verder terug over de heenroute van gisteren om vervolgens af te slaan op 1296. Deze weg is eveneens als de vorige mooi strak en vol met mooie bochten waar menig circuitrijder bij wegdroomt. Ik vermaak mij dan ook prima.
Terwijl wij stoppen voor een plas peuk en algemeen geluksmoment komt er een politieauto aanrijden gevolgd door nog 3 en uit elke luidspreker klinkt: hello you good? Waarop wij vrolijk heen en weer zwaaien net als naar de 5 volgauto’s en daaropvolgende politie auto’s. Wie het waren zullen we nooit weten maar voor ons een leuke kennismaking met de lokale politie.
Het zou misschien saai en eentonig kunnen worden maar ook hier worden we na elke bocht beloond met een prachtig uitzicht. Trek in koffie hebben besluiten we maar weer ergens een afslag te pakken en binnen 500 meter staan we midden in een prachtig resort met gratis WiFi en bijna gratis koffie. 15km verder zouden we ook nog op een olifant kunnen zitten dus we besluiten te gaan kijken. Na een paar kilometer zien we een bord dat ons wijst naar de Karen Hill Lodge, olifanten, apen, eten, drinken en kampvuur. Plan: daarheen rondje olifant, hapje eten, slapen en morgen verder. De 15 km daarop rijden we over steeds smaller wordende wegen de veranderen in grindpaden en zandpaden, hobbelweg gat in de weg. Het enige dat wij nog tegenkomen zijn dikke 4×4’s en wij tuffen vrolijk verder. Na nog wat mul zand komen we aan bij Karen, wat blijkt Karen is er niet en we hadden van te voren moeten reserveren. Na we even genieten van t uitzicht en inkoop van nieuw water besluiten we dezelfde route terug te nemen om daarna weet af te zakken naar t zuiden. De kaart gaf op onze route een deel aan onder vermelding van loose surface, dit is Thais voor nog meer hobbelweg, zandweg, gat in de weg. Vol goede moed rijden wij door, het blijkt echter een km om 25 te zijn waardoor wij inclusief rook, drink en kontontspanningspauzes na 2,5 uur weer het asfalt bereiken gevolgd onder luid gejuich en high fives. Het is inmiddels als tegen vijven en de zon begint te zakken evenals de temperatuur, het asfalt verhoogd gelukkig het tempo waarmee de gevoelstemperatuur helaas daalt. Bij verschillende plaatsen vragen we naar t dichtstbijzijnde hotel wat evenveel verschillende antwoorden oplevert, zoals we vaak zien wordt elke vraag met yes beantwoord en op de gok rijden we door. Het gebied waar we doorheen rijden wordt zelden aangedaan door toeristen aangezien we lang worden aangestaard en wanneer we in een dorp stoppen mensen en kinderen nieuwsgierig om de hoek komen kijken, allemaal even vriendelijk.
Rond half zeven begint het toch echt donker te worden en zitten we stuk voor stuk rillend op de scooters met alleen een vest, korte broek en slipper wanneer we horen hotel 2 kilo als we het maar weer eens vragen. De komende 4 kilometer vragen we het nog een paar keer en dan zien we het groene bord guesthouse. Wanneer ons een huisje wordt getoond met twee aparte kamers met eigen badkamer doen we een klein vreugde dansje, snel het stof van de handen en met een koud biertje en chips als voor gerecht en pad Thai als hoofd nemen we de dag nog eens door. Wat een prachtig land wat een prachtig avontuur en wat een slechte voorbereiding. De warme douche die volgde was nog lekkerder dan de regendouche in het vorige resort en voldaan gaan we slapen. Morgen weer terug naar Chiang Mai.
